10. DE WANDELING VAN JANET IN SIROKI-BRIJEG

10. DE WANDELING VAN JANET IN SIROKI-BRIJEG

Janet kwam rechtstreeks vanuit Ierland bij ons aan. Ze had er lang voor gespaard om nog eens te kunnen terugkeren naar Medjugorje, de grond van haar geluk en haar heil. Toen ze bij ons aanbelde bemerkte ik meteen dat haar ogen een bijzonder licht uitstraalden, dat is te vinden bij degenen die veel bidden. Omdat ik die dag druk was met het regelen van van alles en nog wat, had ik niet de tijd om even met haar te gaan zitten en haar te spreken, waar ze erg naar uitkeek. Maar ondanks mijn drukke agenda nam ik toch de tijd voor haar. Ik moet bekennen dat ik erachter wilde komen wat het was dat haar zo mooi maakte en zo vol vreugde. Ze droeg vast en zeker een geheim met zich mee. Omdat ze van nature eerder bescheiden en nederig van aard was, lag het niet in haar intentie om haar persoonlijke verhaal zomaar bij mij neer te leggen. En dat liet ze ook duidelijk blijken door mij te zeggen dat ze maar een eenvoudige pelgrim was zoals alle anderen. Ik moest dus een middel zien te vinden om haar aan het praten te krijgen. Ik kende er een die over het algemeen een magische uitwerking heeft op degene waarop ik het toepas, om iemand over te halen om haar persoonlijke verhaal te vertellen: “Denk je eens al die mensen in die door God geraakt en getroost zullen worden wanneer ze lezen wat jou is overkomen, dat mag je hen gewoonweg niet onthouden.” Dit argument deed haar van mening veranderen, en toen vertelde ze mij haar verhaal:

“Omdat ik vanaf de wieg katholiek was, ging ik elke zondag naar de Kerk om de Mis bij te wonen, maar ik deed dit enkel uit gewoonte. Eerlijk gezegd verveelde ik me dood tijdens deze Missen. Mijn man was niet katholiek, maar hij was van geboorte Hindoe. We hadden gemeenschappelijk besloten dat onze drie kinderen katholiek opgevoed zouden worden, met een verplichte Mis op zondag, en dat ze naar een katholieke school zouden gaan, enz. Ik dacht dat dit mijn ouderlijke plicht was ten opzichte van hen. Omdat ikzelf me helemaal niet aangetrokken voelde tot welke religie dan ook en niet wist wat het gebed inhield, heb ik nooit met mijn kinderen over God gesproken en heb ik nooit met hen gebeden. Mijn geloof kende alleen een uiterlijke dimensie, waardoor ik niet met mijn hart geloofde, dat was nog nooit bij me opgekomen. Ik stond eerder open voor alles dat in staat was om het katholieke geloof tegen te spreken, deels uit onwetendheid en deels omdat ik geen geestelijke motivatie kende. Op een dag zei een Christen van een protestantse Kerk tegen mij dat Jezus niet aanwezig is in de Hostie en dat het gewoonweg belachelijk is om te geloven in de werkelijke tegenwoordigheid van Christus in de Eucharistie. En daardoor begon ik te twijfelen aan het katholieke geloof en dat kwam me goed uit. Tijdens de Mis dacht ik aan alles behalve aan God. En elke keer wachtte ik met ongeduld op het einde van de Mis.

Een dierbare vriendin had me al meerdere keren gezegd: “Ga met mij naar Medjugorje.” Uiteindelijk liet ik mij door haar overhalen, en ze slaagde erin om me in mei 1997 mee te nemen naar Medjugorje. Ze had op mijn gevoel weten te spelen, en samen met zes andere vrienden van haar vormden we een kleine groep die er naar op weg ging. Ik zelf beleefde de reis als een gelegenheid om van hun vriendschap te profiteren en om te genieten van de zon en de natuur … Cool. .. Het was in het geheel niet bij me opgekomen dat ik er naartoe zou kunnen gaan om te bidden.

De eerste dagen in Medjugorje bracht ik op deze wijze door. Het eten was goed, de lucht was zuiver, en ik voelde de warme zonnestralen op mijn huid … Ik beleefde de ideale vakantie. De derde dag nam onze Ierse gids ons mee in een klein, versleten, vies busje, om naar de Mis te rijden en die bij te wonen bij pater Jozo in een klein dorpje. Het dorp heette Siroki-Brijeg. Tijdens de oorlog van 1940 waren er 30 Franciscanen als martelaar gestorven. De plek zei me helemaal niets, terwijl al de anderen opgewonden waren over het gebeuren alsof we de Paus zelf gingen bezoeken. Toen we aankwamen was de Kerk stampvol, terwijl zij toch ruim van omvang was. Alle banken waren bezet, en de pelgrims stonden boven op elkaar gepakt in de gangpaden, zodat het onmogelijk was om je er een weg te banen. Ik maakte gebruik van deze gelegenheid – ten gunste van mezelf – om buiten te blijven staan en de Kerk niet binnen te gaan, zodat ik met de een en de ander kon kletsen en tegelijkertijd wat kon zonnebaden. En toen gebeurde er iets verbazing- wekkends:

Een onbekende man nam me liefdevol bij de hand en leidde mij naar het centrale gangpad van de Kerk, waarbij hij mij zonder moeite dwars door de menigte loodste, waarbij het leek of het gangpad van nature een doorgang creëerde. Hij bracht me tot aan de traptreden voor het altaar en liet mij plaatsnemen juist voor de priester die precies op dat moment de Mis begon te vieren. Plotseling verdween de man. Ik had de beste plaats van iedereen. Ik dacht dat ik droomde. Het was een buitenwerkelijke ervaring en tegelijkertijd leek het de gewoonste zaak van de wereld. Ik kan me het begin van de Mis niet meer herinneren, maar toen de priester na de consecratie de Hostie ophief werd deze levensgroot voor mijn ogen, en de Heer Jezus zelf verscheen in de Hostie. En Jezus keek er omhoog. Vanaf dat moment en heel mijn verdere verblijf in Medjugorje was ik niet in staat om te stoppen met huilen. Op slag was mijn leven volkomen veranderd.”

“Toen ik weer terug was in Ierland ging ik elke dag naar de Mis. Ik ontving er kracht en een diepe levensvreugde. Ik had nog nooit de overtuiging gekend dat Jezus werkelijk mijn wezenlijk voedsel zou kunnen zijn. Mijn hindoestaanse echtgenoot luisterde met eerbied naar mijn getuigenis dat ik hem vertelde meteen de dag nadat ik terug was gekomen uit Medejugorje. Ik was echter teleurgesteld dat hij er niet door werd geraakt, ondanks mijn voor hem waarneembare verandering. Daarom heb ik niet geprobeerd om hem te overtuigen of om hem mijn geloof op te dringen, des te meer omdat hij mij geheel vrijliet om mijn geloof te praktiseren. Hij was er nog niet klaar voor, en ik wachtte in vrede totdat zijn uur ervoor gekomen zou zijn. Ik bad veel voor hem en smeekte God om zijn hart aan te raken. Enkele jaren later, op een gewone doordeweekse dag waarin ik op het punt stond om naar de Mis te gaan, zei hij opeens tegen mij: “Ik ga met je mee.” Vanaf dat moment maakte hij er een gewoonte van om met mij naar de Mis te gaan. Maar toch deelde hij hier niets over met mij. Ook ik van mijn kant, vroeg hem nergens naar, omdat ik wist dat de vonk in zijn hart hem alleen vanuit de Hoge geschonken kon worden.

Om een lang verhaal kort te maken: de Heer heeft het hart van mijn echtgenoot in het geheim bewerkt op mysterieuze wijze, en wel op zo een degelijke manier dat mijn man zich heeft laten dopen en katholiek is geworden. We delen nu hetzelfde geloof. Het is Jezus zelf die dit allemaal heeft bewerkt, maar dan wel op Zijn eigen uur.

O, wat verlangde ik ernaar om helemaal opnieuw met mijn leven te beginnen en om de rest van mijn dagen met Jezus te leven. En wat heb ik spijt over al die tijd daaraan voorafgaand die verloren is gegaan. Elke dag dank ik de Heer dat Hij zich aan mij heeft geopenbaard en daarna aan mijn echtgenoot. Ik bid nu veel voor de katholieken die lauw zijn, zoals ik dat zelf ook eens ben geweest. Dat Maria vele zielen zou mogen raken, om hen te leiden naar de Levende Jezus.”

Ik kan niet meer, God luistert niet naar mij

“Dat niets mij in de war zou brengen, dat niets mij angst zou inboezemen, door geduld verkrijgt men alles, God alleen is voldoende.” (Uitspraak van de heilige Theresia van Avlla)

Janet reikt ons een waardevolle sleutel aan om de situatie tot een goed einde te brengen van echtparen die niet in geestelijke eenheid leven omdat een van hen niet wil bidden en niet over God wil horen spreken. Er zijn veel mensen die onder een overeenkomstige situatie lijden, wat een constante frustratie veroorzaakt. Zulk een leemte tussen een echtpaar brengt een innerlijke pijn met zich mee, waardoor het leven als vergiftigd lijkt. Deze ondragelijke last maakt dat men ongevoelig wordt voor innerlijke vrede. Geheel doordrongen van deze frustratie die ons innerlijk vergif in ons heeft geïnjecteerd, lopen we het risico om de hoop te verliezen en ten onder te gaan vanwege een diepe droefheid. Soms zijn er maar kleine dingen nodig om deze frustratie tot een positieve oplossing te brengen. De heilige Maagd kent onze situatie en ze beveelt ons de eenvoudige stap naar gebed aan.

Op een dag kwam een getrouwde vrouw mij bezoeken, zij heette Christina. Ik moet toegeven dat ik bij haar enigszins heb aangedrongen omdat ik voorvoelde dat zulk een methode haar zou helpen om uit haar infernale vicieuze cirkel bevrijd te worden.

Sinds meer dan vijftien jaar werd zij gekweld door de houding van haar echtgenoot. Zij hield van hem en zij droomde ervan om met hem in geestelijke eenheid te leven. Maar hij geloofde niet in God. Haar zo vroom te zien en actief in de Kerk maakte dat hij haar het leven moeilijk ging maken. Hij sprak met haar op een ironische en soms boosaardige manier over de Kerk. Ook uitte hij expres godslasteringen om haar te provoceren. Een aantal van haar kinderen gingen dezelfde weg op als hun vader en dit met zulk een overtuiging dat hun moeder er ’s nachts niet meer van kon slapen. “Ik ben wanhopig, zo vertelde ze mij, hoe meer ik bid en hoe meer ik bij hen probeer te getuigen van mijn geloof, hoe meer de situatie verslechtert … God luistert niet naar mij. Ik kan bidden wat ik wil, er verandert niets. Integendeel, ik moet deze zware last helemaal alleen dragen. Ik ben uitgeput. Ik sta op het punt van instorten.”

Ik bekeek het gezicht van Christina: haar gelaat was een ramp. Er ging zo een droefheid vanuit en wanhoop. Ondanks haar natuurlijke schoonheid zijn haar ogen, haar wangen, haar mond, en heel haar wezen doortrokken van een triestheid, alsof ze werd gezogen in een diepe afgrond. Haar aanwezigheid bracht een diepe droefheid met zich mee. Omdat ze veel sprak over haar ongelukkige situatie en over de ongerechtigheden die haar werden aangedaan, begonnen de mensen haar te mijden. Dit isolement hielp haar nog minder om haar frustratie te boven te komen en om tot een oplossing te komen. Ze zou zo jaren kunnen gaan leven met de gedachte dat ze een vervolgd Christen is, een martelaar van het geloof, en waarom ook niet, een slachtoffer. Maar de echte geslachtofferde zielen lopen over van vreugde. Echte geloofsmartelaren zijn als zonnestralen.

Laten we kijken welke vergissing hier in het spel is.

Als Christina me weer begint te vertellen over de bespottingen van haar echtgenoot, onderbreek ik haar en ik zeg tegen haar: “Maar denk je dat je je echtgenoot en je kinderen tot God kunt brengen met een gezichtsuitdrukking vol wanhoop?” Ze kijkt me stomverbaasd aan. Vervolgens neemt ze mij in zich op om te onderzoeken of ik dit wel werkelijk heb gezegd en of ze het wel goed verstaan heeft. Geheel verbijsterd en van haar stuk gebracht weet ze geen woord meer uit te brengen. Eindelijk, ze begint naar mij te luisteren. Ik moet toegeven dat ik haar er even flink van langs heb gegeven en ik zeg met een glimlach: “Ik heb dit expres gedaan, weet je, vergeef het mij, maar het was om een reactie bij je uit te lokken.” Christina raakt overtuigd en zij wil graag dat ik haar uitleg wat ik bedoel, want ze weet dat ik het goede met haar voorheb. ”

Je leven zal veranderen Christina. Je bent van goede wil. Maar tot op heden heb je het tegenovergestelde gedaan van wat nodig is om je doel te bereiken. Je hebt de last te veel op je eigen schouders genomen, je bent de zware rugzak van God zelf gaan dragen, en dat verplettert je want die is te zwaar voor jou. Laat God begaan, is Hij niet God? Alleen Hij kan de harten van zijn kinderen raken en die omvormen. Waarom zou je zo blijven doorrijden met platte banden? Leg je erop toe om jouw deel te doen. Jouw opdracht is om met heel je hart te bidden en om je geloof zo goed mogelijk te beleven. In gebed zul je een grote gave van God ontvangen: Zijn vrede. Deze vrede zal Hij je schenken in overvloed. Hij zal je die aanbieden, zelfs vanuit de meest woeste golven in het leven. Maar wat doe jij met die vrede die Hij je wil aanbieden? Je moet haar tot je nemen en haar in je bewaren. Bescherm haar goed in je hart. Zoals je zelf hebt kunnen constateren, was de enige keer dat Jezus vredig aan het slapen was het moment dat Hij zich in een vissersbootje bevond, dat dreigde te zinken, waarbij de apostelen als de dood waren dat het zou vergaan door de hevige storm en dat ze zouden verdrinken. Je vrede van hart moet niet afhangen van de houding van anderen. Als dat wel het geval is dan loop je het risico dat je haar nooit zult verkrijgen, want er is altijd wel ergens iets in de ander wat ons de vrede kan ontnemen. Nee, de vrede in je hart hangt geheel en al alleen van God af. Hij is de Koning van Vrede. God is altijd bij je en staat klaar om je te ontvangen en je te zegenen. Hij kent al de mensen die je toebehoren. Hij ziet alles. Het is niet nodig hem steeds lastig te vallen met de fouten van je echtgenoot. Als je stampei maakt omdat de anderen niet zijn zoals je zou willen, dan verspil je de vrede van hart, want je neemt de plaats van God in zonder dat je je daar bewust van bent. Je gaat in discussie met je dierbaren, en wil hen overtuigen, en dat is een ramp. Je gaat je opwinden en je raakt uitgeput, en het zal je verbitteren … Je denkt zo goed te doen, maar het enige dat je ermee bewerkt is dat je roet strooit in het plan van God, en het zo vertraagt. En kijk: zo heeft degene die alles uit elkaar probeert te rijten gewonnen. Maria in Medjugorje geeft ons de volgende raad: “Lieve kinderen, ga niet in discussie:” Wat een mooie bevrijdende boodschap. Wat is het een fijne gedachte te bedenken dat alleen God het succes toekomt om een bekering in een hart te bewerken.”

De gezichtsuitdrukking van Christina begon zichtbaar te veranderen. Ze had weer hoop gekregen. Ze was tot het inzicht gekomen dat zijzelf degene was die de loodzware last op zich had genomen, die haar geheel verpletterde, en ze wist nu dat de Heer haar van deze last wilde bevrijden.

Wanneer pelgrims bij thuiskomst zich geconfronteerd weten met onoverkomelijke familieproblemen, dat ze dan vooral de vrede niet zouden verliezen. God zal hen in het gebed vrede schenken. Als ze een groot obstakel tegenkomen in hun familie, dat ze dan dat obstakel neer zouden leggen in het Hart van Maria, en haar zouden zeggen: “Vanaf nu is het JOUW probleem.” En dat ze dan vervolgens zouden gaan bidden voor HAAR intenties. Dat is de WISSELTRUC die de heilige Maagd ons onderwijst: “Lieve kinderen, geef mij jullie zorgen en problemen. Zo zal jullie hart vrij zijn om te bidden, en bid dan voor mijn intenties.” (Aan de ziener Ivan, de zomer van 1990). We geven haar onze problematische situaties, en wij nemen haar zaken onder onze hoede door ervoor te bidden. Het is een wisseltruc die werkt.

Een uitspraak van pater Svetosar Kraljevic, ofm

In Medjugorje wordt ons vaak gevraagd om de relationele problemen in gezinnen van de pelgrims op te lossen, die hun vaak boven hun pet gaan. Op een dag vroeg een pelgrim aan een van de Franciscanen in Medjugorje, aan pater Svetosar Kraljevic: “Wat zou u zeggen tegen een man die elke dag bidt en die de wens heeft om met zijn gezin te bidden, maar waarvan de leden van het gezin weigeren om met hem te bidden? ”

De pater stelde een wedervraag:
-Bent u die persoon?
-Ja, antwoordde de man.
Toen zei de pater:
-U bent op de weg van de heiligheid belandt.

Wil je heb boek bestellen, klik dan hier

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *