21. JULLIE WAREN DE ENIGE BIJ HET TELEVISIEPLATFORM
Deze bijzondere geschiedenis begon met een telefoontje dat ik ontving in Mortain (Normandië), in de herfst van 1989.
Kanaal 2 van onze nationale televisieomroep had aan meerdere leden van onze gemeenschap gevraagd of ze wilden meedoen aan een programma over homoseksualiteit, waarvan de opnames enkele weken erop zouden plaatsvinden. Toen ik kennisnam van dit initiatief kreeg ik onmiddellijk de innerlijke zekerheid dat we eraan moesten deelnemen. Natuurlijk was ik me ervan bewust dat als we als Katholieke Gemeenschap werden uitgenodigd, dit tot doel kon hebben om de Katholieke Kerk belachelijk te maken. De overste van onze Gemeenschap hield een slag om de arm, maar toen hij zag hoe overtuigd ik was gaf hij er het groene licht voor. Daarop namen wij deel aan de opnames van de uitzending van het programma ‘Stars à la barre’ (‘sterren aan de trapezes’). We waren met z’n drieën: een arts, een seminarist en ik.
De televisiestudio’s bevonden zich op de bovenste etage van een hoog flatgebouw in Parijs. Ik voelde mijn hart kloppen in mijn keel, want ik was een grote ‘nul’ aangaande het onderwerp homoseksualiteit en haar vertakkingen. Ik voelde mij in deze omgeving als een vreemde eend in de bijt. De dagen ervoor had ik snel wat documentatie over dit onderwerp gelezen, maar ik kwam alles behalve welbeslagen ten ijs.
Het platform bestond uit sleutelfiguren aangaande homoseksualiteit: een homoseksuele priester, een pastor die ook homoseksueel was en die de verantwoordelijke was van een protestantse gemeenschap, waar hij homoseksuele partners zegende. Hij had er een video-opname over meegebracht, die hij kon laten zien tijdens de uitzending (deze man werd een tijdje later vermoord tijdens een zedenrechtszaak). Er was ook een schrijver aanwezig en een staatsman en ook David Girard, de regent van de homoseksuele cultuur van de jaren ’80, en grondlegger van een groot bedrijf dat zich richtte op seksuele activiteiten in het nachtleven van Parijs, met restaurants, bars, cafés, massagesauna’s en tijdschriften.
Het meest gekant tegen de Katholieke Kerk en tegen ons was David Girard die op agressieve wijze scherp tegen ons uitviel met allerlei vergiftigde uitspraken. Een ware nevel van zwavelzuur liet hij op ons neerkomen.
Zoals we dat wel konden verwachten waren de microfoons die ons waren toebedeeld vaak buiten werking op het moment dat wij aan het woord waren. Heel de uitzending was erop gericht om de homoseksualiteit te verheerlijken en om de situatie van personen die ‘gay’ zijn te rechtvaardigen, met als doel om wetgeving te bevorderen in hun voordeel. Toch waren wij in staat om enkele belangrijke stellingen te poneren.
Toen de opnames beëindigd waren gingen we weer naar de begane grond om er onze jassen te pakken en om vervolgens huiswaarts te keren.
Op dat moment gebeurde er iets onverwachts: David Girard kwam op me toegelopen en schudde me de hand op hartverwarmende wijze. Vervolgens keek hij mij recht in de ogen en zei op een toon die geen twijfel liet bestaan: “Ik feliciteer jullie, want jullie waren de enige bij dit televisie platvorm die de waarheid zeiden.”
Ik was sprakeloos. Zijn ogen spiegelden een diepe zuiverheid. Vervolgens snelde hij weg in de nacht en mijn broeders en ik vertrokken ook.
Toen ik terug was in Medjugorje, bleef de herinnering aan deze gebeurtenis mij steeds bij, en ik hield niet op om voor David te bidden. Het gebed voor hem welde steeds weer op in mijn hart zonder dat ik hier zelf het initiatief toe nam. Het was sterker dan mezelf. Ik bad tot de Heer, steeds ten gunste van David, vooral vanwege die oplichtende zuiverheid die ik in zijn ogen had gezien. Deze spontane voorspraak voor hem bleef aanwezig gedurende een tijd, waardoor ik me de vraag begon te stellen: “Zou de Heer misschien willen dat ik David ontmoet?” Ik besloot om het te proberen. Ik kon zijn adres en telefoonnummer achterhalen via kanaal 2, en vervolgens schreef ik hem een brief waarin ik hem vertelde dat ik hem beter wilde leren kennen, en dat ik graag iets over mijn leven met hem zou willen delen. Hij antwoordde mij op zijn beurt met een hele aardige brief, waarbij hij mij uitnodigde om samen thee te gaan drinken in een super nette theesalon aan de Rue Rivoli in Parijs, ‘Angelina’ genaamd.
Het werd een gedenkwaardige ontmoeting. David voelde zich thuis bij mij en hij opende zijn hart voor mij. Ik vernam enkele details over zijn jeugd en zijn adolescentie die hij nog nooit had gepubliceerd. Ook begreep ik dat hij op godsdienstig vlak niets, maar dan ook werkelijk niets had ontvangen. De meest basale kennis daarover ontbrak bij hem. Daarom bombardeerde hij mij vervolgens met allerlei vragen over God. Omdat ik zag welke uitmuntende wending onze conversatie nam, stelde ik hem uiteindelijk de vraag die al lange tijd op mijn lippen brandde:
-Na de opnames voor de uitzending, toen je me zei: “Tot ziens”, toen voegde je er aan toe: “Ik feliciteer jullie, want jullie waren de enige bij dit televisieplatvorm die de waarheid zeiden.” Waarom heb je ons dan op zo een agressieve wijze aangevallen tijdens de opnames?
-Maar dat was omdat al mijn fans ernaar keken. Ik was genoodzaakt om mijn werk goed te doen. Ik heb heel die cinema opgevoerd voor hen. Maar diep in mij wist ik dat jullie de waarheid zeiden.
Ik geloof niet dat hij er zich van bewust was welk een waardevolle uitspraak hij daar deed. En wel zo waardevol, dat we haar ook nu nog in gedachte moeten houden.
Tijdens het gesprek herhaalde hij elke vijf minuten: “Je zou moeten gaan spelen in films, je doet het erg goed op het beeldscherm.” (In die tijd deed ik alleen geluidopnames, waarbij ikzelf goed verborgen bleef in onze kleine opnamestudio. Ik had geen enkel verlangen om gefilmd te worden). Ik was onder de indruk van de nieuwsgierigheid van David en zijn quasi-onschuldige openheid ten aanzien van God. Zo zei hij mij bijvoorbeeld: “Deze wereld is misselijk makend. Ik heb schoon genoeg van haar vuiligheid. Ik hou van de zuiverheid. Maar omdat zij op deze aarde niet bestaat, heb ik er haast bij om haar te verlaten. Ik vind het niet erg om jong te sterven. Deze wereld is afstotelijk. Bij jou zie ik die zuiverheid. Je zou echt televisieopnames moeten maken. De mensen hebben er nood aan om mensen zoals jij te zien.”
Ons gesprek was zo intens, dat we niet merkten dat iedereen om ons heen al was vertrokken, en dat de theesalon op het punt stond om te sluiten. Daarom moesten we gaan, maar er was geen sprake van dat we ons gesprek zouden afbreken. We hebben meerdere malen rondom de wijk gelopen, zo groot was ons verlangen om de conversatie voort te zetten. En ik zei tegen mezelf: “Als al zijn fans hem nu zouden zien spreken met een zuster, dan zouden ze raar staan te kijken.”
Ik nodigde hem uit om een weekend met ons door te brengen in Mortain, zodat hij met eigen ogen ons gemeenschapsleven zou kunnen zien, waar hij met vreugde mee instemde. Maar hij was verhinderd om te komen naar het weekend dat we hadden afgesproken, omdat de artsen morfine bij hem hadden toegediend vanwege hevige pijnen in zijn keel. Aan de telefoon vernam ik dat hij waarschijnlijk besmet was met het aidsvirus. Omdat ik weer terug moest naar Medjugorje, beloofde ik hem dat ik op bezoek zou komen bij mijn volgende verblijf in Parijs.
Drie maanden later hadden we opnieuw een afspraak, en ik zei tegen David dat ik deze keer niet alleen kwam, maar dat ik een vriend zou meebrengen, een priester, omdat hij bij machte was om hem nog meer te vertellen over het leven met God. De gesprekken zouden zeker interessant zijn. Op het laatste moment liet David mij weten dat hij ons niet zou ontvangen op zijn kantoor, maar in zijn woning, omdat hij nog veel pijn had. Toen de priester en ik bij hem aankwamen zagen we een schitterende chique woning naar Parijse maatstaven. David gaf ons een warm onthaal. Maar met pijn in het hart constateerde ik dat hij tweemaal zo mager was geworden, en ik besefte dat dit mijn laatste ontmoeting met hem zou zijn op aarde. Het kwam erop neer dat de priester en ik een uur hadden om hem voor te bereiden op een ontmoeting van aangezicht tot Aangezicht in de eeuwigheid met zijn Schepper en om hem een resumé te geven van de uiterste waarheden over de mens.
Omdat ik net terug was van een ontmoeting in Oostenrijk met Maria Simma – een boerin die wordt bezocht door de zielen in het Vagevuur-, refereerde ik aan het interview dat ik bij haar had afgenomen om met David te spreken over de Hemel, het Vagevuur en de Heil. Met behulp van enkele concrete voorbeelden ontpopte het gesprek zich tot een samenvatting van de Catechismus van de Katholieke Kerk over de onsterfelijkheid van de ziel en de oneindige Barmhartigheid van de Vader, en over het diepe verlangen van Jezus om David te ontvangen in Zijn Hart dat brandt van Liefde voor ons. David luisterde met veel aandacht. Ik sprak hem ook over de kracht en de macht van de heilige Mis en over de zonden, en over de vrijheid die we hebben op het uur van onze dood om te kiezen vóór of tegen de zonden in het Licht van de eeuwigheid.
Vervolgens begon onze vriend, de priester, een concreet gesprek over de manier waarop hij met jongeren omging tijdens jongerenbijeenkomsten die hij elk jaar organiseerde in zijn Evangelische school. Ik was getuige van een onverwacht tafereel dat waardig was bestempeld te worden als een van de betere momenten van evangelisatie: er ontstond een broederlijke dialoog tussen het idool van de homoseksuelen en een priester, die met een serene kalmte vertelde over het welvaren van de jongeren vanwege hun kuisheid.
Degenen die beweren dat een leven met God saai en oninteressant is, die moeten hun mening herzien. Er ontstond een grote vriendschap tussen deze twee mannen, die, bescheiden uitgedrukt, alles behalve eenzelfde parcours in het leven hadden afgelegd. De humor van God is tederheid.
Ondanks zijn lichamelijke uitputting, nam David alles wat we tegen hem zeiden in zich op als een kleine wijze scholier die met zijn lerares de wereld ontdekt en die de tijd daarbij vergeet. Op het einde zei hij tegen ons, terwijl hij met zijn vinger wees naar een van de witte muren in de woonkamer: “Wel, ik zeg nu tegen God: kijk God, ik ben nu als een witte linnen doek, als u er iets op wilt schrijven dan ben ik er klaar voor”. Vervolgens moesten we afscheid nemen van David om zijn voorgeschreven uren rust te respecteren. De priester was al bijna door de deur naar buiten gelopen, toen hij zich opeens omdraaide en tegen David zei: “Mijn broeder, je bent niet ver verwijderd van het Rijk Gods”.
Toen ik terug was in Medjugorje, bleef ik David in gebed dragen. Tijdens een verblijf in Parijs drie maanden later, telefoneerde ik naar David op zijn kantoor. Een van zijn naaste medewerkers, die ik de keer ervoor had ontmoet, zei me: -Wat jammer, mijn zuster, David is vier dagen geleden overleden (op 23 augustus 1990), en we hebben hem gisteren begraven. Wat jammer, u hebt hem op het nippertje gemist. Maar ik kan u zeggen, zuster, dat wij, zijn vrienden, geraakt waren over alles wat u hem heeft verteld en dat we ook geraakt waren over hetgeen hij zei over uw vriend, de priester, waarmee u samen op bezoek bent gekomen de laatste keer. Tot op zijn sterfbed liet hij weten dat hij nog nooit zulke mensen als jullie had ontmoet, en dat jullie zo zuiver waren, en dat jullie degenen waren die de ware dingen van het leven kenden. Dat jullie iets hadden dat hij ook wilde hebben. Werkelijk, hij heeft ons verrast. Hij zei dat hij wilde dat we na zijn dood een Mis voor hem zouden opdragen. Waarop meerdere van zijn vrienden de bal terugkaatsten en zeiden: “Een Mis? Ben je niet goed bij je hoofd geworden? Je bent toch niet katholiek geworden?” En daarop had David geantwoord met een kracht die geen ruimte liet voor tegenspraak: “Ik vraag jullie niet naar jullie mening. Ik vraag jullie om een Mis voor mij op te dragen, en ik wil dat het zo gebeurt.”
“Mijn zuster, u had hem moeten zien. Hij drong er op aan, ondanks de kritiek van zijn vrienden. We begrepen niet wat er met hem was gebeurd, maar er viel niets tegen in te brengen, hij wilde een Mis. Natuurlijk wilden wij zijn laatste wens eerbiedigen, en we zijn op zoek gegaan naar een Kerk voor zijn begrafenis. Omdat hij begraven zou worden op de begraafplaats waar ook zijn oma ligt begraven, hebben we de pastoor van de Kerk aldaar gevraagd of hij het wilde doen, een Mis opdragen, en hij aanvaardde dat, nadat hij ons enkele vragen had gesteld. Hij wilde de levensloop van David voorlezen. Hij droeg de Mis op en daarna zijn wij met z’n allen naar de begraafplaats gegaan. Als u mij uw adres geeft zuster, dan kan ik u zijn afscheidsbeeltenis van de begrafenis toesturen”.
Toen ik die ontving besloot ik de pastoor van de parochie op te bellen, om hem te vragen hoe hij deze begrafenis had beleefd en hoe de Mis was verlopen. En hij antwoordde mij:
-De Mis, maar er is geen Mis geweest. Toen ik de levensloop van David had gelezen en de levensstijl die hij er op had nagehouden, was er voor mij geen sprake van dat ik voor hem een Mis zou opdragen. Vervolgens moest ik mezelf geweld aandoen om niet tegen hem uit te vallen, en toen vervolgde ik op rustige toon:
-Wat heeft u dan wel gedaan?
-Ik heb een eenvoudige zegening uitgesproken, dat is alles.
-En wie heeft er aan dit gebed deelgenomen?
-Wel. .. uuh … al zijn vrienden, mijn zuster, want die waren allemaal aanwezig. Ze waren op zijn minst met z’n tweehonderden, en allemaal droegen ze een ring in hun oor.
Geheel in shock prevelde ik “dank u wel”, voordat ik ophing. Ik kon gewoon niet geloven wat ik hoorde. Tweehonderd schaapjes die nooit een voet in de Kerk zetten, en die vervolgens in een Kerk zijn samengekomen, en dan wordt er geen Mis gelezen. Meteen nam ik weer de telefoon ter hand en ik draaide het nummer van de priester die mij had vergezeld naar David. En hij aanvaardde om een Mis op te dragen voor David. Het was toch niet mogelijk om David zijn Mis te ontzeggen, terwijl hij op zijn sterfbed voor Jezus had gekozen ten overstaan van al zijn vrienden, die er alleen maar de spot mee dreven.
-Luister, zei ik tegen hem, hij heeft om een Mis gevraagd, dan moet hij ook een Mis krijgen. Kun jij je het voorstellen, hij heeft zijn hart geopend voor Jezus en hij heeft begrepen wat een Mis betekent. Zou jij hem die Mis willen aanbieden?
-Natuurlijk. We zullen al zijn vrienden bijeenroepen, en ik zal samen met hen een super-Mis vieren in Parijs. Je zult zien gebeuren.
Ik weet niet hoe deze priester het heeft aangelegd om al die vrienden van David bijeen te roepen. Een tijdje later vierde hij deze Mis in een klein kerkje, Saint-Leu genaamd, in de meest beruchte wijk van Parijs, waarbij alle supporters van David aanwezig waren. Hij vroeg mij om het inleidende woord te doen. Vervolgens ging hij, voordat gezamenlijk het ‘Onze Vader’ werd gebeden, languit voor het altaar op de grond liggen en hij vroeg de aanwezigen om vergeving voor alle keren dat er priesters waren geweest die zich misprijzend hadden gedragen ten aanzien van homoseksuelen of die hen hadden verworpen”, Veel van de aanwezigen waren in tranen en er werden veel zakdoeken tevoorschijn gehaald.
Onze vriend, de priester, kreeg het voor elkaar om met een groot aantal van hen in contact te blijven. En zo was hij bij machte om meerdere van hen te begeleiden bij hun sterfproces vanwege aids dat ze hadden opgelopen. Hij ging hen bezoeken in het ziekenhuis, en hij hielp hen om God te vinden en om zich tot Hem te keren. Een van de vrienden van David was de directeur van een theater met een ‘gay’ karakter, dat juist naast het kerkje was gelegen. Nadat hij de priester had ontmoet zei hij zijn baan vaarwel …
Ik heb nu begrepen waarom de Heer ons had uitgenodigd om deel te nemen aan het programma ‘Stars à la barre’ (sterren aan de trapezes). Echter, we waren helemaal geen sterren, echt verre van dat, en de trapezes waren voor ons geen haalbare kaart. Maar daarentegen droegen wij Degene in ons hart die de Zon van de Gerechtigheid is. En deze Zon wist dat in het programma van het televisiekanaal 2 zich een zoon van Hem bevond die verlangde naar Zijn stralen. Een van Zijn kinderen zocht hem vanuit een wereld van duisternis, zonder dat hij dit zelf wist.