36. EEN ZEGENING IN DE METRO

We kunnen alleen maar hopen dat iedereen een keer naar Medjugorje zal gaan, dat is vanzelfsprekend. Maar de Gospa heeft zelf enkele doeltreffende middelen bedacht om met haar Moederlijk hart hen te raken, die er nooit zullen komen, en om hen toch te bereiken, daar waar ze zich bevinden.

Allereerst zijn er de boodschappen, die nu in alle talen zijn vertaald en die te vinden zijn op internet iedere 25ste van de maand. Voedsel waar miljoenen mensen naar uitkijken.
Dan zijn er de reizen van de zieners, vooral van hen die nog elke dag een verschijning hebben (Marija, Ivan, Vicka), want de Gospa bezoekt hen daar waar ze zijn. Zodoende sluit ze zich niet op in Medjugorje. Door de reizen van de zieners bezoekt ze alle landen. En voor sommige landen betekent dat het eerste bezoek van de hemel.

Ik herinner me een mooie gebeurtenis die plaatsvond in Schotland, in de kleine wondermooie gemeenschap van Craig Lodge, Family House of Prayer genaamd. De stichter, Calum MacFarlane, had me uitgenodigd om over Medjugorje te komen spreken vlak na een bezoek van de zienster Marija. Niet ver van hun dorp bevindt zich het oude mariale heiligdom van Dalmaly. De mensen komen er al generaties lang van heinde en ver om er te bidden, om bemiddeling af te smeken en om er hun hart uit te storten bij hun hemelse Moeder.

Wat heeft Marija Pavlovic gedaan? Ze heeft deze gezegende plaats gekozen om er aan het einde van de middag de rozenkrans te bidden, en de Koningin van de Vrede is er verschenen, zoals iedere dag op dit uur. Een vriendin vertelde me het volgende: “Weet je, in dit heiligdom heeft er nog nooit een verschijning van de heilige Maagd plaatsgevonden, maar sinds Marija er is geweest (op private wijze), is het door dit mariale bezoek verrijkt en nu komen de mensen er nog liever.”

Aan het begin van de verschijningen zei de Gospa tegen de zieners: “Als het zou moeten, dan zou ik in ieder huis verschijnen.” Hoeveel woningen van rijken of armen in de vijf continenten hebben sindsdien de vruchten geplukt van dit moederlijk bezoek!

Ook heeft ze haar beroemde ‘bijzondere en moederlijke zegen’ bedacht, die sinds 1988 ononderbroken in stilte of hardop op grote schaal wordt doorgegeven. Hierdoor kan zij op alle plaatsen ter wereld met haar moederhart een groot aantal van haar kinderen bezoeken, als we ons laten gebruiken als een gewillig instrument om deze zegen door te geven .

Kort nadat ik zelf deze zegen in Medjugorje had ontvangen, moedigde de Gospa me door verschillende tekenen aan om zelf deze zegen op grote schaal door te geven. Het eerste teken zal ik nooit vergeten:

Die avond is de kerk in Medjugorje zo stampvol, dat de drie gangpaden versperd zijn. De menigte staat zo dicht op elkaar gepakt, dat er zelfs geen kind meer bij kan. Ik sta in het middelste gangpad, samengedrukt, maar volkomen gelukkig nu ik één ben met deze mensenmassa afkomstig uit de vier uithoeken van de wereld. Opeens hoor ik achter mij een zacht geluid. Een man probeert zich een weg te banen om bij het koor te komen. Centimeter voor centimeter schuifelt hij vooruit en hij doet zijn best om tegen niemand aan te stoten. Als hij bij mij in de buurt komt, zie ik zijn gezicht en dan zijn hele persoon. Wat een armoede! Heel zijn wezen straalt armoede uit. Deze man kan zijn honger niet stillen, dat is wel duidelijk. En hij lijkt zo eenzaam! Zijn blik en de trekken van zijn gezicht geven lijden weer, maar tegelijkertijd stralen zij licht uit, het licht van iemand die zijn lijden heeft verenigd met dat van Jezus en om die reden al enigszins deelt in Zijn glorie. Mijn hart krimpt ineen. Hoe zou ik hem kunnen helpen? De man schuifelt langzaam vooruit en hij loopt langs me, terwijl hij zijn ogen voortdurend op het koor gericht houdt, dat hem als een magneet lijkt aan te trekken. Als hij twee à drie meter voor mij staat, komt de gedachte bij me op om hem te zegenen met de bijzondere en moederlijke zegen. Eigenlijk zou ik er beter aan doen om m’n aandacht bij de mis te houden, maar het is sterker dan ik. Dan sluit ik mijn ogen en met heel mijn wezen geef ik hem deze zegening, waardoor de onpeilbare schatten van het hart van Maria over hem worden uitstort. Als ik mijn ogen weer opendoe, zie ik dat de man is gaan stilstaan. Enkele seconden blijft hij onbeweeglijk staan. Dan draait hij zich om en laat zijn blik langzaam glijden over de opeengepakte menigte achter hem. Het is duidelijk dat hij iemand zoekt. Als hij zijn ogen op mij laat rusten, lacht hij mij toe met een glimlach die recht uit zijn ziel komt en hij zegt:

Oh, thank you, sister!

Dan schuifelt hij weer stilletjes verder en verdwijnt uit het zicht. Die dag heeft Maria een onuitwisbare stempel op mijn ziel gedrukt.

Wanneer ik met het vliegtuig of met de trein reis, dan zorg ik ervoor om zoveel mogelijk de bijzondere en moederlijke zegen uit te delen. Mijn assistent of degene die meereist en ik regelen het dan zo, dat we bijvoorbeeld op de grote internationale vliegvelden de ruimte indelen in zones. “Jij neemt de rechterhelft en ik de linkerhelft.” En vervolgens lopen we heel langzaam om zoveel mogelijk mensen te kunnen zegenen, en we beginnen dan met de kinderen. Sommigen zullen wellicht denken, als ze ons zo langzaam zien lopen, dat we achterlijk zijn… Jammer, maar dat zal ons niet tegenhouden.

Hoe durf je mij te zegenen

Een tijdje na dit voorval in de kerk, vertelt mijn vriendin Keren uit de USA mij wat haar in Rome overkwam, toen ze op de metro “Termini-Vittorio Emanuele” stond te wachten:

“Op een avond in 1991, even voor middernacht, wacht ik op de laatste metro. Het perron is overvol, want alle bioscopen, bars, restaurants, discotheken en andere plaatsen van deze beruchte wijk sluiten en stromen leeg… De metro moet binnen tien minuten komen. Zoals gewoonlijk begin ik alle mensen die op het perron staan te wachten één voor één te zegenen. Terwijl ik aan het ene uiteinde van het perron sta, wordt mijn aandacht getrokken door iemand aan het andere uiteinde van het perron. Deze vrouw is een hoopje ellende en verval in levende lijve. Ze moet een alcoholiste zijn of psychisch gestoord, of ongetwijfeld beide. Haar getekend en grijnzend gezicht laat het kwaad zien. Ik begin voor haar te bidden en smeek God om haar op bijzonder wijze Zijn zegen te geven. Ik spreek in mijn hart nauwgezet de volgende woorden uit: “Heer, kom haar nabij middels de bijzondere zegen van onze Moeder.” Nauwelijks heb ik in mijn binnenste dit gebed uitgesproken of de vrouw begint waar iedereen bij is, keihard te schreeuwen en ze roept vanaf de andere kant van het perron:

– Hoe durf je mij te zegenen?

Opeens springt ze op en rent als een krankzinnige het hele perron over, waarbij ze dreigend met haar vinger naar mij wijst

– Stop ermee. Zegen me niet, zegen me niet!

Ze leek wel een losgebroken leeuwin, die op het punt stond om haar prooi te verslinden. Ik ga rustig door met haar te zegenen, dezelfde woorden uitsprekend. De mensen om mij heen vragen:

– Kent u deze vrouw? Waarom wil zij u aanvallen?
– Laat haar maar met rust, u zult zien, het komt allemaal goed.

Het perron is lang en al proberen de mensen haar tegen te houden, toch gaat de vrouw er snel vandoor. Zowel op ons perron als op het perron aan de overkant zijn alle ogen op haar gericht en men wacht gespannen af wat er gaat gebeuren. Sommigen zijn geschokt. En dan stormt ze op me af, spuugt naar me, vloekt en tiert… en ze probeert me vast te grijpen… Ik weet niet wat er zonder de bescherming van de Gospa van me zou zijn overgebleven. Minstens tien mannen snellen me te hulp en proberen haar met veel moeite tot bedaren te brengen, want haar kracht gaat de menselijke kracht te boven. Ik weet dat God haar met Zijn genaden wil aanraken en wat er ook moge gebeuren, ik ga door met het uitspreken van mijn zegen, ieder woord in mijn hart benadrukkend. Nadat de zegen is uitgesproken komt ze tot bedaren en de rust keert weer. Je zou kunnen zeggen dat zich een diepe bevrijding heeft voorgedaan. Als de metro uiteindelijk aankomt met veel lawaai en gerinkel, stapt de vouw in de eerste wagen en gaat zitten alsof er niets is gebeurd. Haar gezicht is veranderd. De razernij is verdwenen en vrede is er voor in de plaats gekomen. Ik stap in dezelfde wagon en we kijken elkaar aan als vrienden. Dan stap ik uit bij mijn halte en zij vervolgt haar route… Ik heb haar nooit meer teruggezien” (2).

Ik geloof dat de Gospa die avond weer een mooie overwinning heeft behaald met haar Bijzondere en Moederlijke Zegen. Tegen elke prijs wilde zij haar arme verloren kind tegen haar moederlijk hart drukken.

(2) Het komt veel voor dat degenen die problemen hebben met Satan zich niet goed voelen als er voor hen wordt gebeden. Ze ervaren iets van de moeilijkheden die de vijand (hun meester) ervaart ten opzichte van Christus, deze zelfde Christus die hem heeft overwonnen op het kruis. Het komt ook vaak voor dat deze mensen weten wie er voor hen bidt, en deze kennis komt van Satan.