Boodschap van 18 maart 2000, aan Mirjana
“… Roep de Naam van mijn Zoon aan. Ontvang deze in je hart. Alleen in Naam van mijn Zoon kun je het ware geluk in je hart leven en de ware vrede. Alleen op deze wijze kun je de Liefde van God kennen en deze verder doorgeven. Ik nodig jullie uit mijn apostelen te worden.”
2. DE BLAUWE OGEN VAN VERONICA
Margate, Zuid-Afrika, 9 augustus 1998
Veronica kan niet slapen. Zal de bijzondere vlam die in haar hart oplaait, als het dag wordt nog branden? Gelukkig, zo te zien ligt haar man, Alex, lekker te slapen. Veronica begint spontaan te bidden, of beter gezegd ’te praten met Jezus’, want door haar eenvoud kent zij enkel gebeden die rechtstreeks uit haar hart komen. Zelfs als zij het Onze Vader bidt, lijkt het alsof ze het net heeft bedacht, zo intens wordt dit gebeden.
Terwijl het nog nacht is, besluit Veronica op te staan. In de woonkamer gaat ze tegenover het kruisbeeld in de stoel zitten. Nu kan ze de vrije loop geven aan de opwellingen in haar hart. Elke vreugde en elke traan draagt zij op aan Jezus, de enige getuige van haar innerlijk leven. Veronica houdt van Jezus op een wijze, die elke beschrijving te boven gaat. Haar grootste vreugde bestaat eruit om haar dagelijkse bezigheden, haar naasten, en de omstandigheden waarin de een of ander zich bevindt, aan Hem toe te vertrouwen, en Hem vervolgens daarover te bevragen: “Jezus, hoe denk jij hierover? Hoe kan ik je helpen?”
Veronica let niet op de tijd. Hoe lang bidt ze al? Plotseling ervaart ze iets ongewoons. Haar gezicht gaat gloeien, een licht dat steeds sterker wordt verblindt haar… wat gebeurt er?
Helemaal blind
Veronica is geboren in Zuid-Afrika en komt uit een zeer gelovige, katholieke familie van acht kinderen. Iedereen ging er elke ochtend naar de mis en ’s avonds naar de vespers, en samen baden ze de rozenkrans. Zondags gingen ze graag naar de mis met de Afrikanen, waar ze zich door de schoonheid van de liederen in de hemel waanden. Deze godvruchtigheid werd als gewoon ervaren, en maakte deel uit van het dagelijks leven, zoals eten, slapen en werken. Maar vanaf haar geboorte wachtte de kleine Veronica een kruis: in beide ogen had het netvlies losgelaten, waardoor ze bijna geheel blind was. Tijdens haar kinderjaren werd zij aan haar linkeroog helemaal blind, terwijl ze met haar rechteroog nog wat van de wereld kon ontwaren als door een donkergrijze sluier.
In 1977 werd ze helemaal blind, maar toch was er die schoonheid die van haar gezicht straalde. In 1956 trouwt ze met Alex, financieel directeur van een grote kledingfabriek. Ze krijgen samen vier kinderen. Alex? Een engel die rechtstreeks uit de hemel is neergedaald. Door God aan de zijde van Veronica geplaatst, om haar te bewaren als een kostbare schat. Hij behoort tot die echtgenoten, die hun vrouw beminnen met tedere liefde vanuit een innerlijke rust, die ze van God in hun hart ontvangen.
Die onuitsprekelijke naam
Die nacht wordt onze blinde bezocht door een schitterend licht. Na een moment van angst, waarbij haar hart in haar keel bonst, wordt Veronica zich ervan bewust dat er een man voor haar staat, deze man is Jezus. Gaat het om een echte verschijning of is het een visioen? Dat maakt niet veel uit. Ze kan goed zien dat het Jezus is. Hij wordt door zulk een schitterend licht omgeven, dat alleen nog Zijn aanwezigheid tot haar doordringt. Met Zijn handen naar haar uitgestrekt zegt Jezus tegen haar:
– Kom, sta op en bid met mij.
Vervolgens laat Jezus haar een klein dorp omringd met heuvels zien. Veronica begrijpt er niets van. Zij ziet een kerk en twee torens met een kruis, en drie bovengebogen ramen. Zij ziet de kerk ook vanbinnen en ze ziet het tweede raam rechts, waarop de heilige Maagd is afgebeeld tijdens het moment van de aankondiging. Met haar man Alex heeft zij, voordat zij helemaal blind werd, enkele reizen gemaakt naar Israël, Lourdes, Fatima enz., maar dit kerkje zegt haar niets. Het dorp zegt haar ook niets.
– Jezus, ik ken deze plaats niet.
Jezus kijkt haar lachend aan en zegt:
– Medjugorje ! Daar zal ik je licht schenken en je de weg tonen.
Dan ziet ze Jezus niet meer.
Veronica gaat goed in haar stoel zitten, geheel van haar stuk gebracht. Opnieuw is het helemaal donker geworden. Ze probeert te begrijpen wat haar is overkomen. Alex vindt haar in tranen, tranen van vreugde en komt bij haar zitten. Hij is met stomheid geslagen als hij hoort wat er is gebeurd:
– Luister, Alex, Jezus heeft met me gesproken. Hij heeft gezegd dat we naar Medjugorje moeten, met Hem op weg moeten gaan en moeten bidden. Hij zei tegen me: “Daar zal ik je licht schenken en je de weg tonen.”
– Wat? Medjugorje?
Alex laat het haar drie keer herhalen en alle twee kijken ze beteuterd. Wat een rare naam… En waar is dat? Veronica geeft een nauwkeurige beschrijving van wat ze heeft gezien en Alex pakt een potlood en tekent het dorp met de kerk. De dagen daarop gaan ze langs alle reisbureaus die ze maar kunnen vinden. Maar geen enkele kan hen verder helpen. Die naam blijft een groot vraagteken. Niemand weet iets van die plaats af en nog minder in welk land het kan zijn. Die onuitsprekelijke naam is op geen enkele kaart te vinden, bij geen enkele toeristische organisatie… Voor Alex volgt teleurstelling op teleurstelling. Maar twee weken later belt een vriend op, enthousiast zoals nooit tevoren:
– Ik kom net terug van een geweldige bedevaart. In een klein dorpje in Bosnië, waar de heilige Maagd verschijnt aan enkele jongeren. Jullie moeten er echt naar toe, het is wonderbaarlijk. Het dorp heet Medjugorje.
– Medjugorje?
Hun vriend legt hen uit hoe ze aan een visum kunnen komen en na veel administratieve rompslomp, stappen Alex en Veronica op het vliegtuig. Ze hebben slechts één leidraad: doen wat Jezus Veronica heeft laten zien.
Als ze in Medjugorje zijn aangekomen, huren onze twee vrienden een auto en verkennen het dorp. Alex zegt niets, hij is in gedachten verzonken, hij onderzoekt… En opeens roept hij uit:
– Veronica, daar is het, we zijn er. De kerk met de twee torens, de grote berg met op de top het kruis. Het lijkt wel of ik het dorp ken, het is precies zoals je het hebt beschreven.
Ze voelen zich in de auto als twee opgewonden kleine kinderen. Alex beschrijft voor Veronica het dorp tot in de kleinste details, die elk deeltje ervan in zich opneemt. Elke bevestiging van wat ze zag, is als een kus van Jezus op haar hart. Haar geliefde Jezus heeft haar niet bedrogen. Twee volle dagen trekt ze, aan de arm van Alex, door het dorp en neemt deel aan alle programma’s die de parochie aanbiedt. Ze logeren bij Mira Ostojic en luisteren vol dankbaarheid naar de getuigenissen van dit gezin, dat er zich op toelegt om de boodschappen van de Gospa te leven.
De derde dag neemt Mira hen mee naar Vicka, die zich zal richten tot de pelgrims, die uit allerlei landen komen.
Alex probeert Veronica te beschermen tegen de menigte, die staat te dringen bij de trap waar Vicka zo meteen zal spreken. Beide zijn als gevangen, ze kunnen niet bewegen, noch naar links, noch naar rechts. Als Vicka komt en begint te bidden, zijn alle ogen op haar gericht en de kleinsten gaan op de top van hun tenen staan om haar beter te kunnen zien.
Alex fluistert Veronica een korte beschrijving van het tafereel in het oor, maar plotseling stopt hij, verrast over hetgeen hij ziet:
– Veronica, Vicka kijkt naar jou en lacht naar je.
– Lacht ze naar mij? Oh, als ik haar toch zou kunnen zien.
Het meest verbazend is dat Vicka, ondanks de vijfhonderd mensen die er vandaag zijn, niet ophoudt met te glimlachen naar Veronica.
Ze komt de trap af… ze kijkt naar jou… ze komt naar je toe.
– Oh, Alex, als ik haar toch ook zou kunnen zien, dat zou geweldig zijn, herhaalt Veronica.
Opeens voelt ze een hand op haar ogen. Verrast en als aan de grond genageld, luistert ze vol aandacht, want ze hoort die vreemde taal, die stem die bidt, diezelfde stem die ze even daarvoor ook hoorde spreken… Het is Vicka. Vicka is gekomen om voor haar te bidden, voor haar mooie blinde blauwe ogen. Heel de menigte wacht vol verwachting op hetgeen er gaat gebeuren. Na een lang gebed, trekt Vicka haar hand terug en Veronica merkt dat haar rechteroog tot leven komt… ze ziet.
– Ik zie, roept ze!
Droomt ze? Nee, het is echt waar.
Het eerste dat ze ziet met haar teruggekregen gezichtsvermogen, is het gezicht van Vicka. Welk een geweldige glimlach straalt er vanaf. Maar deze aanblik is maar van korte duur, want Vicka neemt haar in haar armen. Ze omhelst haar met zulk een tederheid, dat Veronica zich een beetje in de hemel waant, en zich als door het hart van Maria geraakt weet langs deze kleine dienares. Alex huilt van vreugde…
Veronica heeft haar gezichtsvermogen teruggekregen. Het nieuws gaat als een lopend vuur door het dorp. Die avond na de mis, vraagt pater Slavko Veronica om vanachter de microfoon het Magnificat (1) te bidden voor een volle kerk. Hij slaat de spijker op zijn kop: Veronica is een levend Magnificat geworden. Zij houdt niet op God te danken, die haar haar gezichtsvermogen heeft teruggegeven. Nooit heeft zij op genezing durven hopen.
(1) Het verslag van deze genezing is gepubliceerd in het tijdschrift Glas Mira, Zagreb, 1999.
Jezus laat echter nooit een lichamelijke genezing toe, zonder ook niet de hele mens op de een of andere manier aan te raken. Want al Zijn cadeaus zijn gericht op de grootste genezing: de ziel die leeft in eeuwigheid.
Veronica houdt niet op in haar hart de woorden te herhalen, die zij die ene nacht in Margate heeft ontvangen: “Daar zal ik je licht schenken en je de weg tonen.”
De weg?
Sinds de gebeurtenis met haar ogen, opent zich een nieuwe weg voor Alex en Veronica. Spontaan zetten ze zich aan het werk, om in Zuid-Afrika alle harten te bereiken die de liefde van God nog niet kennen. Enkele maanden later stel ik hen voor om met ons samen te werken; zij zullen een kleine vestiging zijn van Children of Medjugorje midden in Afrika. Maar ik was me er niet van bewust wat ik toen deed… Ze hebben alle verwachtingen overtroffen. Zonder één enkele voorafgaande vorming als apostel, met weinig middelen en door af en toe lange nachtwaken te houden, geven ze zich met hart en ziel, om bij de anderen bekend te maken hetgeen hun leven heeft veranderd. Dankzij hen hebben de boodschappen van Medjugorje duizenden gezinnen bereikt, zijn er levens gered, is het geloof vernieuwd als het op het punt stond uit te doven of al uitgedoofd was, is er hoop gebracht en veel vreugde gezaaid.
De apostelen van de laatste tijden
In Medjugorje heeft de heilige Maagd haar eigen kleine profeten. Na zestien jaar missiewerk voor haar, kan ik bij hen enkele gemeenschappelijke trekken onderscheiden: ze zijn nederig en eenvoudig, staan geheel vrij van wat anderen ervan zullen denken, ze overwegen voortdurend het woord van God en de boodschappen van Medjugorje, geen enkele moeilijkheid kan hen tegenhouden en wat zo bijzonder is, ze zijn innerlijk al op de hoogte gesteld over hetgeen ze moeten vragen in gebed. Resultaat: ze bekomen bijna alles wat ze vragen. Het zijn de kleine legereenheden van de heilige Maagd, haar kleine stoottroepen die overal doorheen weten te breken. Waar de ‘groten’ andere ‘groten’ nodig hebben om vooruit te komen en om voor elkaar deuren te openen, daar maken deze kleine profeten zich nergens druk om: ze hebben de engelen en de heiligen en dat werkt zoveel beter.
De zon gaat nooit onder zonder dat Veronica een anekdote weet te vertellen. Ze raakt nooit vermoeid: “De Heer heeft dit en dat gedaan, voor die persoon, in die situatie”… Dat heet: ‘verbonden zijn met de hemel’. Ziet zij dat een priester zich lichtzinnig gedraagt? Dan wordt hij automatisch haar geestelijk kind en houdt ze niet op God en alle heiligen te bestoken, totdat deze priester door de knieën gaat, zijn zonden beweent en met een schone lei begint. Ziet zij een jongere die depressief is, die drugs gebruikt of aan lagerwal is geraakt? De Heer fluistert haar de oorzaak van zijn slechte toestand in. Vervolgens wordt hij haar zoon, waarbij ze hem vol tederheid in haar schoot draagt en bidt als Mozes op de berg en zoals de profeten die God nooit met rust laten. Vervolgens regelt ze het zo, dat ze een korte uitwisseling met deze jongere kan hebben, die vervolgens herleeft. Veronica weet God op Zijn gevoel te spelen, dat is haar geheim.
De ogen van Veronica lijken op twee aquamarijnen, van een blauw dat zuiverder is dan de Middellandse zee in de zomerzone. Waarom heeft Jezus enkel haar rechteroog genezen? Zonder twijfel vanwege Zijn barmhartigheid. Op een keer vertrouwde Veronica me toe, dat ze er in zekere zin de voorkeur aan gaf om blind te zijn in plaats van om te zien, want het zien op zich kan zulk een verstrooidheid in het hart teweegbrengen. En er zijn zoveel slechte dingen tegenwoordig. Jezus heeft daar rekening mee gehouden: Hij heeft het oog dat nog blind is voor zichzelf behouden, opdat Veronica Jezus van binnenuit zou beschouwen en kracht zou putten uit Hem. Het gezichtsvermogen van het andere oog heeft Hij hersteld om Veronica de mogelijkheid te geven de ellende van de wereld te zien en om er vervolgens Gods schoonheid in te leggen (3).
(3) Deze apostelen van de Gospa doen denken aan de apostelen van de laatste tijden, die door Louis-Marie Grignion de Montfort worden beschreven in zijn profetische boek ‘De ware Godsvrucht’:
[54] “Naar de opvattingen van de wereld zullen zij onbeduidend en arm zijn; zij zullen op hen neerzien als op de hiel. En zoals de hiel onder de andere ledematen, zo zullen ook zij door de mensen vertrapt en verdrukt worden. Maar daarvoor zullen zij rijk zijn in genade bij God die Maria hun overvloedig zal mededelen. In Gods ogen zullen zij groot en verheven zijn vanwege hun heiligheid… en zo krachtig bijgestaan door de goddelijke hulp, dat zij samen met Maria door hun nederigheid, als met een hiel, de kop van de duivel verpletteren en Jezus Christus zullen doen zegevieren.
[58] Dat zullen de echte apostelen zijn van de eindtijd. De Heer van de heerscharen zal hun krachtige welsprekendheid schenken om wonderen te verrichten en eervolle buit te behalen op Zijn vijanden… zonder enig bezit aan goud of zilver, ja zelfs zonder enige zorg. Toch zullen zij de zilveren vleugels van de duif bezitten, om overal heen te vliegen waar de heilige Geest hen roept: met de zuivere bedoeling van Gods glorie en het heil van de zielen. En waar zij gepreekt hebben, zullen zij enkel het goud achter laten van liefde, de vervulling van heel de wet.
[59] In één woord, het zullen waarachtige leerlingen van Jezus Christus zijn. In navolging van Zijn armoede, nederigheid, wereldverachting en liefde zullen zij de enge weg van God prediken volgens de zuivere waarheid van het evangelie, en niet volgens de princiepen van de wereld. Dan gaan zij onafhankelijk te werk, zonder aanzien des persoons en zonder enige sterveling te ontzien, te aanhoren of te vrezen, al is hij nog zo machtig. Hun mond zal zich bedienen van het tweesnijdend zwaard van het woord van God. Hun schouders zullen de bebloede standaard torsen van het kruis. Hun rechterhand zal het kruisbeeld dragen en hun linkerhand de rozenkrans. Hun harten zullen vol zijn van de heilige namen van Jezus en Maria, en hun hele houding zal een weerspiegeling zijn van de zelfbeheersing en versterving van Jezus Christus.
Dat zijn dus de grote mannen die zullen opstaan ! Maar Maria zal hen vormen op het bevel van de Allerhoogste, om Zijn heerschappij uit te breiden. Wanneer en hoe ! Dat weet alleen God.”
Op de homepage – en ook hier – zullen een aantal teksten worden gepubliceerd
Uit het prachtige boek “Het Verborgen Kind van Medjugorje” van Zuster Emmanuel Maillard.
Ik zou de aanschaf van dit boek (slechts €12,-) van harte willen aanbevelen.