Boodschap van 25 juni 1985
“Ik vraag jullie om de priesters aan het rozenkransgebed te herinneren. Met de rozenkrans zullen jullie het kwaad overwinnen dat Satan in de Kerk wil teweegbrengen. Priesters, bid de rozenkrans. Neem de nodige tijd voor de rozenkrans.”
20. DE ROZENKRANS OF DE RUSSEN ?
Er zijn veel gevallen bekend in de geschiedenis, waarbij de rozenkrans zijn macht heeft getoond. We kennen allemaal de overwinning van Lépante op de Turken, die Europa binnentrokken. Hier wil ik een voorbeeld geven dat meer van onze tijd is:
Na de Tweede Wereldoorlog, werd Oostenrijk opgedeeld in vier bezette gebieden. De Russen kregen het oostelijk deel van het land. De hoofdstad, Wenen, was ook in vieren gedeeld. Er gingen drie jaar voorbij met de Russen… de Oostenrijkers konden niet meer. Maar wat konden zeven miljoen Oostenrijkers beginnen tegen tweehonderdtwintigduizend miljoen vijanden ? Pater Peter Pavlicek herinnerde zich de overwinning van Lépante, waarbij hertog Johan de Turken op wonderbaarlijke wijze wist terug te dringen met één tegen drie, slechts door het bidden van de rozenkrans. Pater Pavlicek lanceerde het volgende initiatief, dat bekend staat onder de naam ‘Rosenkranzshnekreuzzug’ (kruistocht van boetedoening en van het rozenkransgebed). 10 % van de Oostenrijkers zou dagelijks de rozenkrans moeten bidden met als intentie het vertrek van de Russen. 500.000 Oostenrijkers deden mee. Zeven jaar lang baden ze dagelijks de rozenkrans. Dit initiatief werd ook een publieke gebeurtenis: in 1954 gingen 60.000 gelovigen biddend in optocht door de straten van Wenen, ook parlementsleden liepen mee. Deze waren tegelijkertijd ook bezig met onderhandelingen met de bezetters, met als doel de bevrijding van hun land. De onderhandelingen werden afgesloten met een Verdrag, waarin was overeengekomen dat alle troepen van de bezetters het land zouden verlaten. Dat was een unieke gebeurtenis in de naoorlogse geschiedenis. Het werd op 25 mei 1955 ondertekend. Nadat de kanselier van Oostenrijk, Julius Raab, was teruggekeerd van de laatste onderhandelingsronde in Moskou, zei hij: “God heeft ons bijgestaan !” De Russen hebben zonder bloedvergieten het land verlaten (dit doet denken aan de overwinningen van Jeanne d’Arc waarbij ook geen bloed is vergoten). Voor de geschiedkundigen en voor de strategen van het leger is het onbegrijpelijk gebleven, wat de Russen ertoe heeft gebracht om hun biezen te pakken. Oostenrijk was voor hen het gedroomde land: het had een uitstekende strategische ligging als deur naar het Westen en bezat ook nog zeer rijk grondgebied… Het blijft een raadsel.
In 1962 stelt pater A. William, uit Oostentrijk, deze vraag aan de gestigmatiseerde Duitse, Teresa Neumann, drie maanden voor haar dood.
— In alle waarheid, antwoord ze, het was het rozenkransgebed van het Oostenrijkse volk !
De rozenkrans had meer resultaat in Oostenrijk dan de Vrijheidsstrijd in Hongarije, waarbij vijfentwintigduizend onschuldigen om het leven kwamen…
De Rozenkrans is doeltreffender dan de menselijke wapens. Waarom niet liever bidden dan rekenen op politici, waar je niet altijd van op aan kunt ? Is het niet van het hoogste belang om vanaf nu de inmenging van de Vijand in onze families, in onze landen, in onze wereld te stoppen ?
Als de rozenkrans gedurende zeven jaar door vijfhonderdduizend Oostenrijkers dagelijks gebeden moest worden om de Russen uit hun land te laten vertrekken, hoeveel Fransen zouden dan nu nodig zijn om ons land weer op te richten en om de Koningin van de Vrede er haar plan van Vrede te laten verwezenlijken ?
Ik hou van het eenvoudige beeld dat een van mijn medebroeders mij eens gaf :
“Als je de rozenkrans uit je tas pakt om te bidden, bedenk dan dat je in werkelijkheid de hand van Maria vastpakt. Laat die gedurende de hele dag niet meer los, zij zal je leiden !”
Uit het prachtige boek “Het Verborgen Kind van Medjugorje” van Zuster Emmanuel Maillard.
Ik zou de aanschaf van dit boek (slechts €12,-) van harte willen aanbevelen.