Boodschap van 25 augustus 1996
“… Onderricht jullie kinderen, want als jullie het voorbeeld niet geven, verwijderen de kinderen zich van Gods aanwezigheid…”
25. PAULINE
Zij is achttien jaar en niet gedoopt:
“Voordat ik naar Medjugorje kwam, was ik aan lagerwal geraakt. Mijn ouders zijn atheïsten. Toen ik negen jaar was, zijn ze gescheiden. Ik heb me toen ingelaten met al het kwaad dat de maatschappij me aanbood. Op dertienjarige leeftijd ben ik drugs gaan gebruiken. Door het uiteenvallen van mijn familie, werd ik steeds angstiger en steeds meer gesloten. Mijn leven was uitzichtloos, levenloos en één groot schrikbeeld. Mijn innerlijk leven kon je enkel beschrijven met het woord ‘leegte’. Ik gaf me over aan alle denkbare lichamelijke genoegens en het ging alleen maar bergafwaarts met mij. Ik weigerde om te werken. Afgelopen zomer heb ik een zelfmoordpoging gedaan en toen ik wakker werd in het ziekenhuis, realiseerde ik me dat het leven enkel nog iets afschuwelijks was. Geen uitweg, geen toekomst.
Ik had een vriendin, Alice, die christen was. Haar leven was door Medjugorje volkomen veranderd en elke keer dat ze over Maria sprak, kwam er licht in mij. Eind juli nodigde zij me uit: “Pauline, ik ga naar Medjugorje, ik heb drie plaatsen gereserveerd, en een is er voor jou. Kom.”
Ik kreeg een schok, de woorden van Alice waren een oproep. Hoewel ik een vakantiebaantje had als figurante in een film en eigenlijk niet weg kon, heb ik meteen ‘ja’ gezegd. Daar kwam nog bij, dat ik geen geld had voor de reis. Ik heb het aan mijn vader gevraagd, zonder te geloven dat hij het me zou geven, want hij had gezegd dat hij me niet meer zou helpen. Wat een wonder, hij heeft meteen toegezegd voor de helft van de reissom. Mijn moeder heeft me de andere helft gegeven. Een ander teken was dat de opnamestudio me liet weten, dat er een pauze van tien dagen zou worden ingelast, en die viel precies binnen de juiste data.
Op de laatste dag van het Jongerenfestival kwam ik in Medjugorje aan. Ik nam deel aan de avondaanbidding en daarna hebben we de berg Krizevac beklommen, waar we de volgende ochtend bij het ochtendgloren de mis zouden vieren. Het was het feest van de Gedaanteverandering. Toen ik omhoog klom heb ik echt geprobeerd om dit moment met God te beleven, maar het lukte me niet, ik kon mij niet op het gebed concentreren. Ik voelde alleen maar leegheid. Toen ik boven aankwam kon ik niet op mijn plaats blijven staan, ik liep maar heen en weer, zo slecht voelde ik me vanbinnen. Nog voor het einde van de viering, ben ik op m’n eentje weer naar beneden gegaan. Het was alsof er een pantser om mijn hart zat, dat mij verstikte en mij blokkeerde om God in mij toe te laten. Ik verlangde naar God, maar het lukte mij niet Hem te ontvangen.
Ik ben niet gedoopt en ik zag toen het belang van de doop in.
Pierick zei tegen me:
— Pauline je moet gaan biechten.
Hij had gelijk. Maar toen ik dacht aan al mijn fouten die ik zou moeten vertellen, brak het zweet me uit. Ik liet al mijn fouten de revue passeren en dacht: “Hoe moet ik dat zeggen ? En dat ? Het is
gewoon te erg, dat durf ik nooit.” Het was mijn eerste biecht en ik wist niet dat je gedoopt moest zijn, om dit sacrament te kunnen ontvangen. Maar bij aanvang van de biecht leek de priester duidelijk de grote wond te zien die in mij was en hij reikte mij de oplossing aan: Maria als Moeder nemen en weer als een kleine baby worden in haar. Wat hem belangrijk leek in mijn biecht, was om niet een te groot probleem te maken van mijn zonden, maar om het hart van God te ontvangen, dat op mij wachtte en dat met mij leed.
Tijdens deze biecht en de zegening die er op volgde, is de leegte die in mij was volkomen verdwenen en ik heb gehuild van vreugde. Vervolgens moest ik lachen. Het leek of al het kwaad dat zich sinds lange tijd in mij had opgestapeld, uit mij wegvloeide. Ik voelde het vuil gewoon uit mij wegstromen. Daarna begon ik elke dag meer vreugde in mijn hart te ervaren: ik kon eindelijk bidden met het hart. Nu sta ik vroeg op om te bidden. Het is voor het eerst dat ik de volheid van het leven in mij voel. Ik ervaar de genezing van God.
In Medjugorje heb ik de barsten van mijn verwondingen gevuld met de liefde die Maria mij gaf, dankzij onze Heer. Ik weet dat ik nog een hele weg heb te gaan. “Wees sterk en hou vol”. Deze woorden komen steeds bij mij op.
Ik kan mij geen leven meer voorstellen zonder de Heilige Drieeenheid. De waarheid bestaat. Het is een geweldige ervaring om gelukkig te zijn.
Pauline is zich aan het voorbereiden op het doopsel. Laten we haar toevertrouwen aan de Gospa, alsook de duizenden jongeren, die nu nog evenveel lijden als Pauline voordat zij God ontmoette.
Levend water voor duizenden jongeren !
Zuster Briege McKennal heeft me de volgende veelbetekenende gebeurtenis verteld: in mei 1981 ontmoette zij in Rome een priester uit Joegoslavië, pater Tomislav. Hij vroeg haar om te bidden voor zijn parochie en voor zijn land. Hij maakte moeilijke tijden door, want de overheid vervolgde de Kerk genadeloos. Als verantwoordelijke van de jongeren in Herzegovina, zag hij met pijn in het hart hoe de communisten met hun verleidelijke beloften, vele katholieke jongeren tot zich wisten te trekken voor hun partijcellen. Die jongeren verlieten zodoende de kerk, om lid te worden van de Partij.
In gebed ontving Zr. Briege een beeld dat zij als volgt omschreef: ze zag een witte kerk met twee klokkentorens. Pater Tomislav zat in de kerk achter het altaar, op de stoel van de hoofdcelebrant en er stroomden stromen van levend water uit het altaar. Vele jongeren naderden tot de stromen en vormden met hun hand een kelk en dronken gretig van dit water. Nadat ze hun dorst hadden gelest, gingen ze terug naar huis en kwamen terug met hun vrienden die, op hun beurt, naderden tot deze bron van levend water om ervan te drinken. Zr. Briege zag zo duizenden jongeren komen, die ook weer steeds nieuwe jongeren uitnodigden om te drinken van dit water.
Pater Tomislav werd getroost door dit beeld, omdat hij namelijk de pastoor was van deze kerk, van de kerk van Medjugorje, die Zr. Briege had beschreven. Ongeveer een maand later verscheen de heilige Maagd voor het eerst in Medjugorje, op 24 juni 1981, waarbij ze zes jongeren koos om haar getuigen te zijn. Sinds 1989 vindt er elke zomer een Jongerenfestival plaats in Medjugorje, dat duizenden jongeren trekt, die er de zin van het leven vinden en waarvan een groot deel zich bekeert.
Uit het prachtige boek “Het verborgen kind van Medjugorje”