Boodschap van 18 maart 1989

“Nogmaals vraag ik jullie om te bidden, om zo door jullie gebed de ongelovigen te helpen, zij die nog niet de genade hebben om God in hun hart te kennen met een levend geloof … lk wil jullie zeggen hoezeer ik voor allen lijd, omdat ik de moeder van allen ben.”

32. EN WAT MOET IK NU DOEN?

Alvorens het boek `Medjugorje, de jaren ’90’ te schrijven, heb ik een afspraak gemaakt met de heilige Maagd: “Ik geloof dat je graag wilt dat dit boek er komt, oké, afgesproken, ik zal het schrijven. Maar je weet hoeveel het me kost om over m’n papieren gebogen te zitten en geen pelgrims die bij me aanbellen, te kunnen ontmoeten. Als tegenprestatie voor het schrijven van dit boek vraag ik je twee dingen:
—Ten eerste, dat je me zelf de onderwerpen en verhalen voor de hoofdstukken toespeelt (omdat alleen zo de harten geraakt zullen worden).
— Ten tweede, dat je dit boek voor de ongelovigen zult bestemmen. Leg jij het zelf in hun handen. En zorg ervoor dat ze al lezende de valse vrede – dat wil zeggen de wereldse vrede – zullen verliezen, en dat ze opzoek zullen gaan naar de waarheid en dat ze in hun binnenste geen rust zullen vinden, voordat ze God hebben gevonden.”

Ik was er zeker van dat ik haar recht in haar moederhart raakte, want vraagt ze ons niet zelf – via Mirjana – om vooral de ongelovigen in onze voorbeden te gedenken. En ja, dit boek was nog maar net op de markt of het boekte al resultaten. Hier het eerste voorbeeld en niet het minste:
Een vrouw van ongeveer 50 jaar klampte me aan na de mis in Medjugorje.
— Zuster, ik zou u graag willen spreken, u alleen kunt mij helpen.

Deze prelude, die maar al te vaak voorkomt, zint me eigenlijk niet, want ik heb de waarheid niet in pacht. Hoe moet je reageren op het verwachtingspatroon van zoveel pelgrims, die op zoek zijn naar geestelijke leiding?
“Om het u eerlijk te zeggen, zuster, uw boek heeft mij hier gebracht. Ik zal het u uitleggen: mijn dochter heeft mij uw boek als kerstgeschenk gegeven, maar toen ik zag dat het over religie ging, heb ik het in een la opgeborgen, zonder er ook maar een bladzijde uit te lezen. Over God wist ik niets en om u de waarheid te zeggen, was het wel het laatste waar ik me mee bezig hield. Mijn dochter is zeer gelovig en het was niet de eerste keer dat ze probeerde mij haar geloof te laten beleven. Op een dag, en waarom weet ik niet, heb ik het boek opgescharreld en ik ben het gaan lezen. Maar wat gebeurde was, dat ik niet meer kon ophouden met lezen. Al die verhalen, zuster, ik kon mijn ogen gewoon niet geloven. In één nacht heb ik het boek van A tot Z gelezen en heb ik alles in één keer verwerkt. Maar daarna voelde ik me beroerd, heel beroerd. Ik was rusteloos. Ik moest er alsmaar aan denken en ik kon geen innerlijke vrede vinden. Stel je voor: ik geloofde niet in God en al helemaal niet in de heilige Maagd. En nu lees ik in dit boek dat God niet alleen bestaat, maar ook nog dat Hij echt handelt. Het was een bom, zuster, een bom.
Maar het was een te sterke dosis. Ik kon niet meer slapen. Het hield me steeds bezig en ik hield mezelf voor: of deze zuster zegt de waarheid en ik heb er heel mijn leven naast gezeten, of zij is gek en ik ben op de goede weg.
En ik maar denken dat u gek was, het hielp echter niet. Er was iets in mij dat me zei, dat deze verhalen authentiek waren en dat de waarheid in dit boek stond. Dus was ik dan de dwaas ? Moest ik helemaal opnieuw met mijn leven beginnen ? Zuster, u kunt zich niet voorstellen hoezeer ik heb geleden. Ik voelde me beroerd, geblokkeerd, ik werd agressief, ik kon niet meer eten en niet meer slapen. Mijn gedachten bleven me kwellen. Ik moest een helder antwoord krijgen.
Enkele dagen bracht ik op die manier door en daarna was ik zo uitgeput, dat ik in bed moest blijven liggen. Ik durfde mijn dochter niet te bellen. Wat zou ze wel van me denken!?
Toen dacht ik, laat ik eens de proef op de som nemen, om te zien wie er van ons beiden gek is. Ik zei tegen mezelf: “De zuster praat steeds over het gebed en ze zegt dat dat erg helpt, dat het vrede geeft en wonderen bewerkt… Goed, we zullen zien of dat vanavond ook voor mij opgaat. Ik hoef alleen maar te doen wat ze in het boek zegt. Ik zal die kuur volgen en enkele dagen bidden. Dan zie ik wel of ze de waarheid spreekt of niet.

Maar het probleem was, zuster, dat ik geen idee had hoe ik moest bidden. Ik had in heel mijn leven nog nooit gebeden. Hoe moest je dat doen ? Maar ik voelde me te lamlendig om me op te zadelen met nog meer vragen. Ik heb simpelweg gedaan of God bestond en ik heb Hem aangeroepen en ik heb mijn zakken bij Hem geleegd. Oh, die dag moeten Zijn oren hebben getoeterd. Ik heb alles bij Hem neergelegd. Tot slot heb ik tegen Hem gezegd: Dat is dat… en nu, als U bestaat, laat het mij dan maar zien, kom me te hulp.”

Zuster, u zult me niet geloven, Hij heeft geantwoord ! En wel zo mooi ! Een diepe vrede is in m’n hart gestroomd. Een vrede zoals ik die nog nooit eerder had ervaren, iets geheel nieuws, iets heel zachts, het was of heel mijn wezen was herschapen. Zuster, ik heb er geen woorden voor… Stelt u zich mijn vreugde en mijn verbazing voor, toen ik dat meemaakte ! Ik ben met Hem blijven spreken, en hoe meer ik met Hem sprak, des te meer gaf Hij antwoord, door me deze vrede en dit geluk te geven. Toen heb ik de gave van geloof gekregen. Ik voelde duidelijk dat God er was.
De slaap is teruggekomen en ik kon ook weer eten. Uiteindelijk heb ik mijn dochter gebeld en heb haar gezegd:
— Weet je, jouw befaamde boek, ik heb het gelezen. En wat een schok. Ik ben tot de conclusie gekomen dat al je geloofspunten waar zijn. Je hebt gelijk, God bestaat. Maar nu, wat moet ik nu doen? Ik weet niets, waar moet ik beginnen?
Mijn dochter heeft me twee dingen gezegd:
— Lees de Bijbel en ga zo snel als je kunt naar Medjugorje. Daar zul je de essentie leren begrijpen. En zuster Emmanuel zal je wel vertellen wat je moet doen. Welnu, hier ben ik dan zuster, hier ben ik… wat moet ik nu doen?
Lieve Gospa, dank u voor deze knipoog. Met wat voor een tedere liefde kom jij je overeenkomst na, en met welk een humor!