Boodschap van 23 augustus 1983
“Ik zelf heb ieder van jullie uitgenodigd om naar hier te komen, want ik heb jullie nodig om de boodschappen aan heel de wereld door te geven.”

33. EEN RUIMHARTIGE UITNODIGING

Tijdens een missie in een afgelegen dorp in een verloren uithoek van Polen, had ik een ontmoeting met jongeren tussen de achttien en twintig jaar. Omdat hun parochie mij had uitgenodigd om te komen spreken over de boodschappen van de Gospa, overstelpten ze mij met praktische vragen. Ze wilden er meer van weten. Elke nieuwe boodschap waarover ik uitleg gaf, vervulde hen met vreugde. En elk nieuw detail over de gebeurtenissen in Medjugorje bracht hen in verrukking. Maar mijn hart brak toen ze mij met veel droefheid zeiden:
“Wat jammer dat we er nooit naartoe zullen kunnen gaan…”
Ze waren te arm. Ze beschikten niet over de middelen om aan het vereiste paspoort te komen, of om een retourticket naar Bosnië-Herzegovina te kopen, of om het verblijf aldaar te bekostigen. Het was voor hen al een hele opgave om aan voldoende eten te komen. Medjugorje ? Medjugorje, daar hoefden ze niet aan te denken.
Dan hoor ik mezelf tegen hen zeggen, het ontglipt me:
— Maar natuurlijk zullen jullie er naartoe gaan. In Medjugorje is het immers de Moeder Gods zelf die de mensen uitnodigt’. Jullie zijn toch haar kinderen, niet ? Zij zal in alles voorzien, jullie kunnen op haar vertrouwen.
De jongeren kijken me aan alsof ze het in Keulen horen donderen.
— Jullie moeten gewoon met haar praten zoals met je moeder. Je moet op haar gevoel spelen. Zeg bijvoorbeeld tegen haar: “Mama, je hebt al miljoenen van je kinderen uitgenodigd in Medjugorje, opdat ze zich zouden bekeren. Maar mij heb je nog niet uitgenodigd. Waarom niet ? Ben je me soms vergeten ? Vind je het niet nodig dat ik mijn leven verander ? Alsjeblieft, nodig mij uit. En omdat je mijn moeder bent, moet jij ook maar voor het geld zorgen, dat is jouw probleem. Ik dank je bij voorbaat.” Haar moederlijk hart zal hier niet aan kunnen weerstaan… Maar opgelet: voor jullie is het belangrijk, dat je een onvoorwaardelijk vertrouwen hebt in haar liefde voor jullie. Oké?

Het resultaat laat niet op zich wachten. De volgende zomer zie ik hen op het plein voor de St. Jacobuskerk. En iedereen heeft z’n eigen verhaal. Hoe hij aan geld is gekomen en hoe hij een paspoort heeft weten te bemachtigen, enz. Met veel verbeeldingskracht heeft de Gospa ieders hart weten te raken. Mijn Polen kunnen hun geluk niet op.

Ja, in Medjugorje is het de Moeder Gods zelf die de mensen uitnodigt. En omdat zij de Moeder van alle mensen is, gaan hier ’s avonds de meest uiteenlopende mensen naar de mis: alle rassen, volken, talen, genres en soorten die ooit de aarde hebben bevolkt. Iedereen heeft contact met elkaar en groet elkaar vriendelijk. Onder deze ‘genodigden’ zijn er die wat aangedaan zijn en die zeggen:
— Het was sterker dan mezelf, iets dwong me naar Medjugorje te gaan. Ik ben gisteren aangekomen, maar ik weet helemaal niet wat ik hier kom doen.
Het antwoord is duidelijk:
— Als je het niet weet, maak je dan geen zorgen, de Gospa weet het. Volg gewoon het programma met de anderen en je zult zien dat je anders zult vertrekken dan dat je bent gekomen.

Met hoeveel zijn ze ?

Op 24 juni 1982 wordt het kleine gehucht Medjugorje opeens overstroomd door een enorme massa mensen, tot grote verbazing van de bewoners. De Gospa heeft de 25ste als datum gekozen om de verjaardag van haar verschijningen te vieren. En dit nieuws heeft zich wijd en zijd verspreid. Die dag ziet Ruzka Pavlovic, de oudste zus van Marija, voor het eerst hoe een enorme massa buitenlanders zich mengt onder de Kroatische bevolking. Ze is er zo van onder de indruk, dat ze probeert om het aantal bezoekers te tellen, om de uitzonderlijke grootsheid van dit gebeuren beter te kunnen vastleggen. Duitsers, Italianen, Oostenrijkers, Fransen, Amerikanen… zelfs deze mensen uit het ‘vrije’ Westen zijn met grote aantallen gekomen om hun Gospa te eren. Dan komt ze op het idee om iets aan haar zus Marija en aan Vicka te vragen:
— Waarom vragen we niet aan de Gospa hoeveel mensen er zijn gekomen voor de verjaardag van haar verschijning?

Nog diezelfde avond stelt Marija de vraag en tot haar grote verbazing heeft de heilige Maagd nog geen seconde nodig om haar te antwoorden. Rustig, en alsof het om iets belangrijks gaat, zegt ze haar zonder te aarzelen:
— Er zijn 8.482 mensen gekomen.

Sommigen zouden deze gebeurtenis misschien scharen onder de wat minder belangrijke feiten, maar ik haal er daarentegen een boodschap uit voor alle moeders en analoog voor ieder van ons. Marija herhaalt vaak, dat als een pelgrim naar Medjugorje komt hij door de Gospa zelf daartoe is uitgenodigd. Natuurlijk heeft men zich de nodige moeite getroost om deze reis te kunnen maken. Maar of men het beseft of niet, de komst naar Medjugorje is de vrucht van een persoonlijke uitnodiging van onze hemelse Moeder.

Met andere woorden, de Gospa weet heel goed wie van haar kinderen zij heeft uitgenodigd. Ze kent hen bij hun naam. En ze weet ook waarom en wat zij voor hen in petto heeft. Maar zij weet ook wie er niet op haar uitnodiging hebben geantwoord. Hebben we ons ooit voorgesteld wat er in haar moederhart moet omgaan als er een groep in Medjugorje arriveert ? Wat een vreugde zal het voor haar zijn, dat ze haar hemelse geschenken kan uitdelen aan al die mensen die op haar uitnodiging zijn ingegaan. Maar wat een verdriet zal ze hebben, dat ze een deel van haar geschenken moet achterhouden. Ja, er zijn genodigden die Oost-Indisch doof zijn en die als ‘vermist’ zijn opgegeven in haar Oase van Vrede.

Ruzka straalt van geluk als ze me vertelt over de gebeurtenissen van 24 juni 1982 en over haar ondervraging van de Gospa. Ze glundert als een trots kind, dat een geweldige buit heeft binnengehaald. En ik ben bang de pret wat te drukken als ik vraag:
– Heeft ze ook gezegd hoeveel van haar genodigden ontbraken?