12. EEN BEPROEVING DIE IN HET LICHT WERD GEPLAATST
“Lieve kinderen, ik nodig jullie uit de deur van je hart te openen, zoals een bloem zich opent voor de zon. Jezus wil jullie hart vullen met vrede en vreugde. Mijn lieve kinderen, jullie kunnen de vrede niet in je hebben, als jullie niet in vrede met Jezus zijn. Daarom nodig ik jullie uit om te biechten, zodat Jezus jullie waarheid en vrede wordt.” (Boodschap van 25 januari 1995)
Christine heeft een beeldschoon uiterlijk. Ze is sinds twaalf jaar getrouwd met een man waarvan ze veel houdt, ze is moeder van drie kinderen en een diepgelovige vrouw. Met heel haar hart probeert ze de boodschappen van Medjugorje te leven.
Haar leven verliep vlekkeloos, totdat ze op een avond tijdens een diner een man ontmoette … Het was liefde op het eerste gezicht, een blikseminslag, en ze voelde zich enorm tot hem aangetrokken. Ze herkende zichzelf niet meer. Deze man nam bezit van haar gedachten, haar verbeelding, haar hart en haar gevoelsleven. Heel haar wezen werd erdoor overspoeld; ze was volkomen in de war. Het was sterker dan haarzelf. Geheel uit haar evenwicht gebracht vroeg ze aan God om haar te beschermen, omdat het er op leek dat deze man dezelfde aantrekking voor haar voelde. En hij stak dit niet onder stoelen of banken. Er was geen sprake van dat Christine haar man zou bedriegen, maar ze was bang dat ze zou bezwijken. Om goed beschermd te zijn vroeg ze haar echtgenoot om aanwezig te zijn bij al haar uitjes.
Drie weken gaan zo voorbij, waarbij er een innerlijke storm in haar woedt. Vervolgens gaat Christine biechten, want het is tijd voor haar maandelijkse biecht. Ze vindt het belangrijk om deze gewoonte in stand te houden waartoe ze een aantal jaar geleden in Medjugorje heeft besloten, toen ze daar tot bekering is gekomen. Dus, zoals elke maand gaat ze haar zonden biechten. En alhoewel ze geen overspel heeft gepleegd, opent ze toch haar hart voor de priester en ze vertelt hem over haar aantrekking voor deze man, waar heel haar belevingswereld door in beslag wordt genomen. Ze beschrijft de priester eenvoudigweg welke verleidingen haar parten spelen en dat ze het nauwelijks weet uit te houden. De priester luistert naar haar met veel zorg en welwillendheid. Nadat hij haar enkele adviezen heeft aangereikt om deze obsessie te boven te kunnen komen en om de overwinning te kunnen behalen en om op bijna heroïsche wijze trouw te kunnen blijven, geeft hij haar de absolutie. Op het moment dat de woorden van de absolutie over haar worden uitgesproken, verdwijnen opeens al de obsessionele gevoelens die Christine had voor deze man. Zoals sigarettenrook oplost in de lucht wanneer je deze uitblaast en .deze door de wind wordt weggeblazen. Christine denkt dat ze droomt. Het lijkt wel of ze uit een film stapt… Ze staat weer met beide benen op de grond en de vrede is in haar teruggekeerd. “Maar, wat vond ik nu eigenlijk zo bijzonder aan deze man?, vraagt ze zich af, hij had helemaal niets speciaals.”
Ze kan zich niet meer voorstellen dat ze nog enkele minuten ervoor door hem werd gefascineerd.
“Nog nooit ben ik zo doordrongen geweest van de macht van dit sacrament als op dat moment, vertrouwt ze me toe. Een eenvoudige absolutie heeft me bevrijd. Ik heb begrepen dat de Boze niet van het Licht houdt. Hij heeft duisternis nodig om te kunnen handelen en om tegelijkertijd de slechtheid van zijn daden te kunnen verbergen. Om te zorgen dat hij zijn grip op mij zou verliezen volstond het om alles in het Licht te plaatsen bij een priester (wat een gezonde vernedering betekende voor mij), en om bij hem in alle eerlijkheid al mijn verleidingen uit te spreken.”
Dank U Heer voor deze overwinning van het Licht. Dank uvoor dit gezin, dat is gespaard gebleven voor een verwoesting. Dank U, lieve Gospa, want voor Christine was jouw boodschap om maandelijks te biecht te gaan haar redplank.
Wil je heb boek bestellen, klik dan hier