17. IVONA KOOS ERVOOR OM TE BEMINNEN
“Lieve kinderen, laat de liefde steeds je enige middel zijn” (Boodschap van 31 juli 1986)
In november 2013 kwam een grote vriendin van God bij ons op bezoek. Een mooi uiterlijk, negenenveertig jaar, eenvoudig, goedlachs. Ivona is weduwe en heeft twee kinderen. Ze werkt als bloemiste. Ze was voor de derde keer in Medjugorje, en haar geestdrift raakte ieder van ons op diepe wijze. Elke dag ging zij blootvoets de Krizevacs op ondanks de kou, de wind, de regen en de modder, waarna ze ook weer blootvoets naar beneden kwam. Ivona wilde me haar verhaal niet vertellen, omdat de inhoud ervan te vertrouwelijk was om vrij te geven, zo zei ze. Maar ze ging door de knieën toen ik haar zei dat het veel vrouwen nieuwe moed zou geven.
Ze woont in een kleine tweekamerwoning in de Oekraïne, waar zij in 1984 is getrouwd. Al snel blijkt dat lgor, haar echtgenoot, een kwaadaardige kanker heeft. Hij drinkt en hij mishandelt haar, en soms slaat hij haar ook. Ook komt zij erachter dat hij een minnares heeft; een getrouwde vrouw met drie kinderen. Alhoewellgor katholiek is belet hem dit in het geheel niet om kwaad te spreken over priesters, en hij weigert om naar de Kerk te gaan, met uitzondering van de Hoogfeesten. Ivona daarentegen houdt veel van haar echtgenoot en ze bidt veel voor hem. Op een dag wordt hij ernstig ziek, waardoor hij moet stoppen met werken. Hij moet permanent verzorgd worden en dat is de reden dat zijn minnares hem verlaat.
Omdat Igor stervende is maakt Ivona zich zorgen over het lot van haar man, met name in verband met het eeuwige leven. Uit liefde voor haar man laat zij het niet alleen bij bidden, maar zij zet zich er ook toe om veel voor hem te vasten, en ze draagt dit op aan God. In augustus 2009 gaat zij naar Medjugorje om er een diepe verzoening met God te bewerken voor haar man. Terwijl het snikheet is laat zij het niet na om elke dag blootvoets de Kricevacs te beklimmen en ze loopt er op stenen die gloeiend heet zijn. Zij smeekt God: “Maak dat mijn man niet sterft zonder dat hij gebiecht heeft.” Omdat Igor veel uitvalt tegen zijn kinderen bidt zij ook voor de eenheid in haar gezin. “Ook al haat Igor mij, zegt ze tegen God, maak dat ik de kracht ontvang om het te dragen.” Ondanks de goede zorgen waarmee zij Igor dag en nacht omringt scheldt hij veel tegen haar. Ivona daarentegen ontvangt daarbij een constante vrede in haar hart, want het gebed steunt haar en geeft haar een diepe eenheid met God.
Op een dag wordt Igor opgenomen in het ziekenhuis. Ivona laat hem niet in de steek en ze blijft uren naast zijn bed bij hem zitten. Ze blijft ook met geloof bidden en vasten voor haar man, omdat zij ervan overtuigd is dat God haar zal verhoren. Driemaal jaagt Igor vol misprijzen de aalmoezenier weg die hem probeert uit te nodigen om te biechten. Ivona zwijgt en ze weigert om zich te laten ontmoedigen. Terwijl ze aan het bed van haar man is gekluisterd, spreekt ze voor hem ten beste bij God met heel haar hart, waarbij zij haar vertrouwen in God steeds vernieuwt elke keer dat haar man God weigert. Rozenkransen en de rozenkrans van Barmhartigheid en medische zorg wisselen elkaar af.
Op 6 januari 2010, de ochtend dat Igor zal komen te overlijden, streelt Igor de haren van zijn vrouw waarbij hij zegt: “Ondanks dat ik niet aardig tegen je ben, blijf je van mij houden, en blijf je je over mij ontfermen.” Dat is als balsem voor het hart van Ivona. De benen van Igor zijn zwart geworden, maar hij is nog bij bewustzijn. Ivona moet voor enkele uren het ziekenhuis verlaten omdat haar dochter haar Eerste Communie doet. Als zij terugkomt in het ziekenhuis loopt zij een priester tegen het lijf en ze vraagt hem of hij de biecht wil afnemen bij haar man Igor. Hij zal binnen enkele uren sterven. Maar – tweede wonder – de priester komt juist bij Igor vandaan, die een mooie biecht bij hem gesproken heeft, terwijl Igor twintig jaar lang zonder de sacramenten had geleefd. Ivona verneemt dit nieuws in de gangen van het ziekenhuis en zij springt bijna tegen het plafond van vreugde.
Als zij in de kamer van Igor aankomt, legt zij een afbeelding van de Barmhartige Jezus in zijn handen, en tot haar grote verbazing klemt Igor de afbeelding vast tussen zijn vingers, heft vervolgens de afbeelding omhoog en kijkt naar de afbeelding op serene wijze. Vervolgens vraagt hij aan zijn vrouw: -Hoe zal het mij daarboven vergaan?
-Je zult naar huis terugkeren, heb geen angst, antwoordt Ivona hem. Jezus zal voor jou de weg bereiden om goed bij Hem aan te komen, en de Drie Koningen zullen je vergezellen op je weg.
Als ze ziet dat Igor lijdt, zegt ze tegen hem:
-Bedenk dat Jezus ook heeft geleden voordat Hij is teruggekeerd naar Zijn Vader.
Ze vraagt Igor om vergeving voor al de momenten dat ze hem heeft doen lijden, en van haar kant zegt ze hem dat zij hem alles heeft vergeven. Igor is dan al niet meer in staat om te sRreken, maar hij huilt. De tranen rollen over zijn wangen als teken van antwoord. Eindelijk is hij in zijn hart geraakt. Ze bedankt hem voor de afgelopen jaren dat ze samen waren. En vervolgens zegt ze hem met een grote glimlach: IINu kun je in vrede vertrekken naar het huis van de Vader.” Na deze woorden verstarren de ogen van Igor, hij is overleden.
Ivona heeft het bidden en vasten voor haar man volgehouden. Alles wat ze voor hem aan God heeft gevraagd heeft God ook gerealiseerd. Op het allerlaatste moment heeft Igor gebiecht, zes uur voor zijn dood, juist voordat hij zijn spraakvermogen verloor. Tijdens de vastentijd na de dood van lgor, heeft Ivona veertig dagen gevast op water en brood om God te danken dat Hij haar man heeft bekeerd.
Ivona is sinds de dood van Igor niet werkloos gebleven. Haar zoon Boris is ernstig ziek. Ze is voor hem teruggekomen naar Medjugorje om God te vragen haar zoon te genezen, en vooral om zijn bekering af te smeken, want hij heeft de Kerk verlaten en zich aan een persoon verbonden die occultisme praktiseert en andere duistere dingen doet. Ivona heeft God een ruil voorgesteld: “Lieve God, als jij je ontfermt over mijn zoon Boris, dan zal ik me ontfermen over jouw zonen, de priesters.” Afgelopen 25 november, nadat ze de Kricevacs meerdere malen had beklommen met blote voeten, is ze de hele nacht in de Kerk gebleven voor het Allerheiligst Sacrament dat er was uitgesteld, om er te bidden voor de priesters.
Als iemand Ivona tegenkomt op straat, dan weet diegene niet welke eer hem ten deel valt om haar te mogen ontmoeten. Zij blijft onopgemerkt. Toch blijft de wereld juist overeind vanwege deze nederige mensen, die zonder op te vallen het gebod van de liefde op heroïsche wijze beleven. God weet Zijn heiligen goed te verbergen. Hij heeft er velen, maar het zijn er nog niet genoeg. O, welke verrassingen staan ons te wachten op de laatste dag, wanneer ons de volledige waarheid geopenbaard zal worden in het Licht van God.
De heilige Maagd zegt ons: “Ik nodig jullie uit om zonder ophouden te bidden voor het geschenk van de Liefde, en om de Hemelse Vader boven alles lief te hebben. Als jullie Hem liefhebben, dan zullen jullie ook jezelf liefhebben en jullie naasten. Deze dingen kunnen niet gescheiden worden. De Hemelse Vader is aanwezig in iedere mens. Hij houdt van ieder mens en Hij noemt iedere mens bij zijn naam” (Boodschap van 2 november 2013); en: IIDat de liefde mag overheersen in jullie gezinnen, lieve kinderen, niet een menselijke liefde, maar een goddelijke liefde.” Ivona is een van die geweldenaars die vast van zin zijn om het Rijk der Hemelen te veroveren, wat het ook mag kosten. Zij zal niet worden teleurgesteld.
Een Joodse wijsheid
Een Rabbi zei hetzelfde op zijn eigen buitengewone manier:
“Rabi Yoël Toteilbaum stond bekend om het beoefenen van de gerechtigheid. Zijn deur stond voor iedereen open die zich met hem wilde onderhouden en die zijn raad wilde ontvangen. Op een dag kwam er een man met krukken bij hem langs en hij vertelde aan de Rabbi zijn lijden: “Rabbi, ik ben sinds een tijd weduwnaar en de zorg voor de kinderen komt geheel op mij neer. Alsof dat nog niet genoeg is, ik heb ook mijn voet gebroken, en de artsen denken dat het niet zal genezen. Ik weet niet wat ik moet doen, Rabbi, ik ben verloren … ” De Rabbi troostte de ongelukkige man, en zoals hij altijd deed als hij een arme ontmoette, gaf hij deze man een grote som geld. De man verliet de woning, en de secretaris van de Rabbi deed hem uitgeleide en riep vervolgens de volgende bezoeker.
Opeens verscheen de secretaris weer bij de Rabbi en hij riep uit: “Rabbi, de man die zojuist is vertrokken heeft zich ontdaan van zijn krukken en hij is zijn weg rustig te voet verder gegaan. Zijn voet is helemaal niet gebroken. We hebben hier vast en zeker te maken met een oplichter.” De Rabbi sprong op uit zijn stoel en prevelde een gebed. Toen de secretaris dat zag ging hij opnieuw naar buiten om te zien of de man er nog was, en hij kwam pijlsnel terug: “Rabbi, deze man heeft u dubbel bedrogen. Hij is ook geen weduwnaar. Zijn vrouw die buiten op hem wachtte loopt nu naast hem. Hij wilde u van uw geld beroven.”
Waarop de Rabbi uitriep: “Baroukh Hachem (Gezegend zij de Naam). Merci, Hachem, ik ben zo blij dat deze man zijn voet niet heeft gebroken. Ik ben overgelukkig dat deze man geen weduwnaar is. Dank u wel God, dat ik dit goede nieuws heb mogen vernemen. Merci, Hachem, ik ben dolblij … ”