2. GELUKKIG DAT ER ENGELEN BESTAAN
“Zo vermag u geen onheil te treffen, geen plaag zal naderen uw tent. U aangaande gebiedt Hij zijn engelen, om u, waar gij ook gaat te bewaren. lij zullen op de handen u dragen, dat gij niet uw voet aan een steen stoot. Treden zult gij op leeuwen op adder. Leeuwenwelp vertrapt gij en slang.” (Ps 90)
Ten aanzien van de natuurrampen die over ons heenkomen en die de afgelopen jaren in aantal zijn toegenomen, zou een gevoel van onmacht zich van ons meester kunnen maken. De mate waarin sommige volkeren in nood verkeren, en de intensiteit van hun lijden – waarbij er soms sprake is van een ware agonie – gaat onze pet te boven. Zijn wij dan geheel niet bij machte om te helpen? Jawel, dat zijn we wel. Wij beschikken over een geweldig middel, waarvan we ons te weinig bewust zijn. Om dit te illustreren wil ik u een gebeurtenis vertellen die ik uit de mond heb vernomen van mijn broer Pascal die permanent diaken is.
“Voor zijn bekering had de Russische schrijver Alexander Ogorodnikov zich verdiept in alle mogelijke nihilistische destructieve stromingen en schrijvers van de XXste eeuw. Hij was leraar filosofie en hield er een geheime passie op na: tijdens de nacht inbreken in allerlei huizen. Een bezigheid die hem materieel veel opleverde. Aangeraakt door de genade heeft hij zich in de jaren ’70 bekeerd, tegelijkertijd met nog iemand, namelijk de intellectuele Russin Tatiana Goritcheva. Naar aanleiding daarvan creëerde hij een distributiepunt in Moskou waar de armen eten konden krijgen, en hij richtte een ‘seminarie’ op. Onder seminarie moeten we in dit geval verstaan: een soort gemeenschap van intellectuele gelovigen die samen baden en nadachten over het geloof, en die naar wegen zochten om het geloof te verdiepen en om op clandestiene wijze te kunnen evangeliseren. Maar zo clandestien was dat niet, want Alexander werd meerdere malen gearresteerd, waarbij hij uiteindelijk voor de keuze werd gesteld: of in ballingschap gaan, of naar de gevangenis. Alexander weigerde om in ballingschap te gaan, waardoor hij werd gearresteerd en in de gevangenis belandde.
Gedurende tien jaar heeft hij verschillende vormen van detentie gekend. Zo was hij allereerst een politieke gevangene, en vervolgens werd hij veroordeeld als crimineel volgens het algemeen Strafrecht, en hij heeft ook nog andere vormen van detentie ondergaan. Maar de laatste vorm van gevangenschap was de ergste, waarbij hij werd opgesloten in een cel die geheel uit ijs bestond. De muren van de cel waren bedekt met ijs, en dit in volkomen eenzame opsluiting. Dit was een kwellende marteling.
Deze situatie bracht hem tot aan de rand van de dood. Hoe hij het voor elkaar kreeg weet ik niet, maar het lukte hem om zijn moeder een brief te sturen, waarin hij de omstandigheden beschreef waaronder hij werd gevangen- gehouden. Ook beschreef hij haar zijn agonie en zijn psychologische marte- lingen, enz. Hij vroeg zijn moeder met aandrang om deze brief te publiceren in het Westen. Dat is de reden dat deze brief in Duitsland in de openbaarheid kwam, en vervolgens in de lente van 1986 in Frankrijk werd gepubliceerd. Er werden toen duizenden petities verzameld, waardoor Alexander uiteindelijk in vrijheid werd gesteld.”
Toen mijn broer Pascal in Frankrijk deze brief onder ogen kwam, barstte hij in tranen uit van verdriet. Als gevolg daarvan besloten hij en zijn verloofde om al hun lijden en gebeden op te dragen voor de intenties van Alexander Ogorodnikov. Elke dag lieten zij hun vurig gebed gepaard gaan met een opdracht aan de Engelen om ervoor te zorgen dat de genaden van deze gebeden de cel zouden bereiken van Alexander. Waarbij zij de Engelen ook vroegen om hem te sterken en om hem te helpen te overleven.
Na zijn invrijheidstelling in 1986 was Alexander in de gelegenheid om op bedevaart te gaan naar Lisieux in 1987, samen met Zr. Tamara, een missiezuster uit Rusland. Zij had een bus georganiseerd met 50 Russische bedevaarders, met als doel om hen te laten kennismaken met de kleine Thérèse. Het was mijn broer Pascal die hen het weekend in Lisieux geestelijk voorging. Tijdens een van de maaltijden zat Pascal precies tegenover een Rus. Het was een zeer waardige man met een kleine baard. En vervolgens stelden ze zich aan elkaar voor … Het bleek niemand minder te zijn dan Alexander Ogorodnikov in eigen persoon. Het is niet nodig te beschrijven wat er door hen heenging, toen Pascal de Rus vertelde hoe hij en zijn verloofde hem in gebed trouw elke dag vergezeld hadden in zijn beproevingen. Toen vertelde Alexander hem hoe hij in zijn cel, in die smerige ijskast waarin ze hem hadden opgesloten met als enig doel om hem te laten sterven, werd bezocht door Engelen uit het Westen die voor hem baden. Hij kon de warmte van deze Engelen die hem in zijn ijscel omgaven letterlijk aan den Iijve ervaren als een mantel die om hem heen werd geslagen. Hij had toen de weldaad ervaren van de christenen uit het Westen die voor hem baden. Dat hij het heeft overleefd heeft hij te danken aan deze Engelen en aan de warmte van het gebed, waardoor hij werd gesterkt in zijn eenzaamheid’.
Deze vurig Orthodox christen die nog steeds in Moskou woont heeft vele mystieke ervaringen gehad gedurende de eenzame periode van zijn gevangenschap, toen hij was afgesneden van alles en iedereen, wat hem een groot lijden bezorgde. Hij betreurt het nu bijna dat hij in vrijheid is gesteld, want hij vreest dat hij hierdoor de nabijheid van het Goddelijke zal verliezen.
Ook nu woeden er nog vele oorlogen en vinden er talrijke willekeurige arrestaties plaats. Ook nu nog schreeuwen duizenden slachtoffers hun pijn uit in de duistere nacht van hun gevangenschap. Zoveel mannen en vrouwen leven om die reden in wanhoop. Zij hebben nood aan onze Engelen; aan onze grote vrienden. We zullen er geen spijt van krijgen om hen naar deze gevangenen te sturen, zoals ook pater Pio, Zr. Faustina en Paus Johannes de XXlllste dat deden, en met hen nog vele anderen. In de Hemel zullen we zien hoeveel goeds deze Engelen hebben gedaan, die door ons op speciale missie werden gezonden.