37. DE TAFEL
“Breng vandaag bij Mij de priesterzielen en de religieuzen, en dompel ze onder in mijn Oneindige Barmhartigheid. Ze hebben Mij de kracht gegeven om mijn bittere Passie te doorstaan. Door hen zal als door een kanaal mijn Barmhartigheid uitgestort worden over de mensheid.” (Dagboek, § 1212)
Pater Robert is geen uitzondering op de regel. Zoals alle priesters kent hij de hevigheid van de geestelijke strijd. Hij weet uit ervaring dat de vijand van het menselijk ras zich zal verheugen wanneer het hem lukt om hem te laten vallen in zonde en hem verloren te doen gaan, hem en zijn priesterschap, en vandaag de dag meer als ooit tevoren. De priester is zo kostbaar in het plan van God. Daarom vraagt de Gospa ons niet alleen te bidden voor onze herders, maar ook om over hen te waken’. Is dat niet de omgekeerde wereld?
Pater Robert heeft voor ons uiteengezet wat een priester aan lijden te verduren kan krijgen bij het uitoefenen van zijn priesterschap, en welke gevaren hem daarbij kunnen bedreigen, waar hij soms maar ternauwernood aan heeft weten te ontsnappen. Als deze priester-op-Ieeftijd wonderen weet te bewerken bij de pelgrims van Medjugorje tijdens het biecht horen, dan moeten we, om dat te kunnen begrijpen, een iets indiscrete blik werpen op zijn verleden, en dat, natuurlijk, alleen met zijn toestemming. We laten hem aan het woord …
“Toen ik priester werd gewijd, heb ik een belofte aan de Heer gedaan, met toestemming van mijn geestelijke vader. Ik heb me ertoe geëngageerd dat er altijd een tafel zou staan tussen mij en de persoon die komt biechten of die me om raad komt vragen, of die voor iets anders komt, met als doel om me te beschermen. Deze belofte was soms moeilijk om na te komen, maar ik heb me eraan gehouden, dankzij God. En dat heeft me gered.
Op een dag kwam een vrouw me opzoeken, want zij had er nood aan om met een priester te spreken over haar gezinssituatie, die zeer complex was. Nog nauwelijks was ze gaan zitten of ik voelde een sterke aantrekking tot haar. Gezien haar problematiek kwam ze me vaak opzoeken, waarbij ze bij mij de troost zocht die ze nergens anders ontving. Al snel werd ik verliefd op haar, echt heel verliefd. Ik had alle symptomen van een man die bezeten is van een vrouw. Al mijn gedachten gingen uit naar haar, heel mijn gevoelslevèn werd door haar gevuld en al mijn emoties, enz. Ik kon deze gevoelens niet beheersen. Elke keer dat ze me kwam opzoeken had ik het sterke verlangen om haar in mijn armen te nemen, en zelfs om haar mijn gevoelens voor haar te bekennen. Maar tussen ons stond een tafel. ..
0, wat haatte ik die tafel op dat moment. Hoe graag had ik deze toen niet omver willen werpen. Maar de tafel kwam niet in beweging, en bleef keurig op zijn plaats staan.
Deze marteling duurde drie jaar. Op een dag kwam de vrouw mij weer opzoeken zoals gewoonlijk, en wonder boven wonder, terwijl ik haar bekeek realiseerde ik me dat ik niets meer voor haar voelde. Mijn verliefde gevoelens voor haar hadden mij verlaten. Ze waren even snel verdwenen als dat ze waren gekomen. Ik herkende mezelf niet meer, en ik werd niet meer gewaar hetgeen mij vroeger zo had aangetrokken bij haar. Wat een opluchting. Ik probeerde deze parochiaan zo goed mogelijk te helpen, maar nu met een grote vrijheid van hart die een broeder ervaart bij een zuster in Christus. Ik begreep nu dat deze verliefde gevoelens een valkuil waren, die de Vijand bij mij had opgewekt om mijn priesterschap te vernietigen. Maar de genadevolle zorgen van Jezus tijdens mijn priesterwijding, hadden mij ertoe geïnspireerd om Hem de belofte te doen om altijd een tafel voor mij te plaatsen. Hoe kon ik mij toen voorstellen dat een tafel mijn priesterroeping zou redden. Of beter gezegd, dat Jezus zelf, door mij de belofte te laten doen om waakzaam te blijven, mij heeft behoed voor een catastrofe.”
Vervolgens ontving pater Robert een speciaal charisma om mensen te helpen die werden gekweld. Hij ontving de gave om te zien wat er niet goed ging bij hen en om met gebed dit kwaad uit te roeien. Hoeveel harten heeft hij wel niet geholpen, hoeveel levens heeft hij wel niet gered met zijn gebed en door te getuigen van Gods Barmhartigheid. Wat een verlies zou het zijn geweest voor talloze harten als hij was gevallen als priester. Vandaag de dag is hij een gelukkig priester die zich aan het voorbereiden is om naar de Heer te gaan, geheel vervuld van vreugde omdat hij een eenvoudige dienaar is geweest van de Kerk, en omdat hij priester is gebleven ondanks de hoge golven. Deze fameuze tafel zij gezegend.
Als pater Robert zijn eigen bescherming heeft weten gestalte te geven vanaf het moment van zijn priesterwijding, dan kunnen wij leken dat ook, en een ’tafel’ creëren om onze priesters te behouden, en concrete middelen aanwenden om te voorkomen dat er situaties ontstaan waardoor een priester kan vallen. Is dit niet een van de middelen om over hen te waken zoals de heilige Maagd dat vraagt?
Er zijn mensen die verkeerd geïnspireerd worden en die zich erin hebben gespecialiseerd om priesters te laten vallen, en dit soms ook met occulte middelen. We kunnen alleen bidden en vasten voor deze ongelukkige zielen. “Raakt nimmer aan mijn gezalfden, vergrijpt u niet aan mijn profeten”(Ps. 105(15). “Raak niet aan mijn gezalfden, doe mijn profeten geen kwaad” (1 Kr 16(22).
“Barmhartig de Heer en genadig, lankmoedig, rijk aan ontferming; niet zal voor immer Hij twisten, niet blijft voor eeuwig Hij toornen. Niet naar onze schulden behandelt Hij ons, niet naar onze zonden maakt Hij het met ons. Zo hoog als de hemel is boven de aarde, welft zich zijn genade over wie Hem wil vrezen. Zo ver de zonsopgang is van de avond, doet Hij verre van ons hetgeen wij misdeden. Een vader zich over zijn kinderen ontfermend, zo ontfermt zich de Heer over wie Hem wil vrezen. Hij immers weet van ons maaksel, Hij gedenkt dat we stof zijn. Maar de goedheid des Heren, zij blijft: zij is eeuwig met wie Hem vrezen. Zijn gerechtigheid blijft het deel van de kinderen hunner kinderen, van wie trouw zijn aan zijn verbond. Zijn opdrachten immer indachtig, gezind die gehoorzaam te zijn.” (Ps. 103).
Pater Kevin Scallon, lazarist, die vaak Zuster Briege-McKenna vergezelt tijdens haar missies, geeft prachtige retraites voor priesters in Ierland en voor priesters over de hele wereld. Toen hij in september 2013 bij ons was, vertelde hij ons het volgende pijnlijke voorval: een priester kwam hem opzoeken en die vertelde hem dat hij tijdens een innerlijke crisis vanwege te veel werk, het priesterschap achter zich had gelaten: “Ik ben op bezoek gegaan bij de Provinciaal overste van mijn congregatie om me bij hem te beklagen. Ik werd verpletterd door de hoeveelheid werk die op mijn schouders rustte, en ik kon gewoonweg niet meer. Ik vertelde hem dat ik erover dacht om het priesterambt te verlaten. Zonder ook maar geprobeerd te hebben om met mij te praten of om mij te helpen, of ook maar een minuut naar mij te luisteren, zei mijn Superieur tegen mij dat hij zo snel mogelijk mij zou terugbrengen in de lekenstand. Echter, als hij gewoon wat tijd had genomen om naar mijn situatie te kijken en om naar mij te luisteren, en om mijn oververmoeidheid serieus te nemen, dan ben ik er zeker van dat ik vandaag de dag nog priester zou zijn. Ik weet het gewoon, ik zou priester zijn gebleven.”
Het doet pijn om dit te horen. En het gebeurt vaker. Heer, vermenigvuldig in de Kerk goede vaders van gezinnen, goede priesters en goede bisschoppen. Vergroot in hen het gevoel voor vaderschap, dat al uw herders een levende icoon zouden zijn van het Hart van de Vader.
Ik heb het volgende getuigenis vernomen van Zuster Briege McKenna die deze hoop leven inblaast bij ons: “Ik werd gewaar dat de Heer tegen me zei: Ik verlang dat je de hele wereld overgaat en dat je tegen mijn volk zegt dat het priesterschap hun cadeau is om gevoed te worden en te worden gesterkt. Ik zou willen dat je de priesters oproept om voorsprekers te zijn, en om van het priesterschap te houden, en om dit sacrament te eren. Wanneer mijn volk houdt van het priesterschap en het vereert en dank zegt ervoor, dan zullen priesterroepingen uit hun midden voortkomen. Dan zal het een vreugde zijn voor jongemannen om ‘ja” te zeggen tegen deze roeping, want ze zullen dan gesteund worden door hun gemeenschap en families.”
Mirjana weet een aantal dingen
“Mijn kinderen, mijn apostelen, help mij om de weg voor mijn Zoon te openen. Nogmaals, ik nodig jullie uit om voor de priesters te bidden. Aan hun zijde zal ik triomferen. Ik dank jullie.”(Boodschap van 2 augustus 2010)
Op 2 februari 2013, nam de zienster Mirjana deel aan een gebedsbijeenkomst in Italië in de Kerk de Santa Maria Maggiore in Trieste. De Aartsbisschop van Trieste was aanwezig, Mgr Giampaolo Crepaldi. Tijdens haar getuigenis, zei Mirjana met nadruk: “Als u zuster smeek ik u – want ik weet wat de heilige Maagd voor ons aan het voorbereiden is -, bemin, bemin uw priesters. Help hen, bidt voor hen, vooral voor onze Heilige Vader”. Vooral voor hen die in deze tijden waarin we leven veel nood hebben aan onze hulp en gebeden, aan onze liefde, en niet aan onze oordelen. Want, als je je morgen voor het Aangezicht van God zult bevinden en Hij je zal vragen: Hoe heb je kunnen veroordelen? Wie ben jij wel niet?” Wat zal je Hem dan antwoorden? Daarom bid ik u als zuster, vraag aan God de gave van de Liefde. Als je de gave van de Liefde hebt, dan zal je nooit oordelen, dan zal je nooit kritiek geven, want in elke persoon zal je Jezus zien en zal je altijd een rechtvaardiging vinden. En zelf als men je kwaad doet, dan zal je een excuus vinden, want voor jou, in jouw leven, staat God op de eerste plaats. De rest komt erna, alleen God blijft. We zijn slechts van één ding zeker, en dat is dat we allen voor God zullen verschijnen. En zullen we dan ons hoofd kunnen opheffen of het moeten laten zakken?
Ik vraag u ook voor ons te bidden, voor ons zieners, opdat we alles zouden kunnen volbrengen wat God van ons vraagt, en wel op juiste wijze, want we vergissen ons zo gemakkelijk. Ik bid voor u met heel mijn hart.”
Mirjana heeft de tien geheimen ontvangen, alsook Vicka en Jacov. Ze kent bepaalde feiten over de toekomst van de wereld, waardoor haar woorden een speciaal gewicht hebben.