5. EEN LID VAN DE VRIJMETSELARIJ BIECHT BIJ PATER PIO
Jezus zei tegen Zr. Faustina: “Zeg tegen de zielen dat ze vertroosting moeten zoeken bij het Tribunaal van mijn Barmhartigheid. Daar gebeuren keer op keer wonderen, zonder ophouden … Het volstaat om zich aan de voeten te werpen van degene die daarvoor door mij gemachtigd is, en om hem alle miserie mee te delen, en het wonder van de Goddelijke Barmhartigheid zal zich openbaren in heel haar volheid. Ook al is een ziel als een lijk in staat van ontbinding, en ook wanneer er menselijk gesproken geen enkele hoop meer is om naar het leven terug te keren. Wanneer alles verloren lijkt te zijn is dit voor God toch niet zo. Het wonder van de Goddelijke Barmhartigheid schenkt het leven aan deze ziel, en wel in heel haar volheid. Wee de ongelukkige die geen voordeel haalt uit dit wonder van Goddelijke Barmhartigheid. Zijn roepen zal tevergeefs zijn, want het zal dan te laat zijn.”
De Italiaanse seminarist, Pierino Galeone, werd genezen door een gebed van pater Pio in 1947. Hij werd een geestelijke zoon van pater Pio en leefde in grote nabijheid van hem. Hij was ooggetuige van al de weldaden die voort- sproten uit het leven van pater Pio. En in 1986 was hij getuige bij het zaligverklaringsproces van de Padrel.
In 2010 publiceerde hij naar aanleiding van de 100ste verjaardag van de priesterwijding van pater Pio een reeks kostbare herinneringen in een boek met als titel: Padre Pio, mio Padri (vert. Pater Pio, mijn geestelijk Vader).
Op basis van deze globale informatie wil ik u een getuigenis vertellen, dat een bijzonder aspect aan het licht brengt van het heroïsche leven van pater Pio, die zich geheel gaf voor de zondaars om hen opnieuw tot vrede te brengen.
Ik laat nu pastoor Pierino zelf de gedenkwaardige ontmoeting beschrijven met de heer Del Fante, die lid was van de Vrijmetselarij.
“We hadden met elkaar afgesproken in een hotel, en we kenden elkaar niet. Hij was degene die de stilte doorbrak toen hij zich aan mij voorstelde als ‘de advocaat Alberto Del Fante uit Bologne, ex-lid van de vrijmetselarij in de 33ste graad, sinds kort bekeerd door pater Pio, en nu boeken schrijvend over de Padre’. Ik stelde hem geen vragen, maar hij begon uit zichzelf vol enthousiasme de Padre te prijzen, omdat hij door hem opnieuw zijn geloof had teruggevonden. Verder uitte hij zijn vreugde omdat hij nu in staat was een nieuw leven te leiden, geheel ten dienste van de naaste.
Vervolgens vertelde Del Fante: Mijn vrouw had kanker en ze lag op sterven, waardoor er geen hoop meer was voor haar. Een van onze vrienden had haar verteld over pater Pio, een nederige monnik uit San Giovanni Rotondo, waar vele genezingen plaatsvonden wanneer men de Padre had bezocht. Toen ik een keer bij het bed stond van mijn vrouw, vroeg ze mij of ik naar de Padre zou willen gaan, om hem te vragen of hij haar zou kunnen genezen, en daarbij stonden de tranen in haar ogen. Ze wist dat ik lid was van de Vrijmetselarij en geheel gekant was tegen de Katholieke Kerk. In eerste instantie reageerde ik harteloos, waarbij ik de spot met haar dreef vanwege haar vraag. Daarbij dacht ik: “Als de wetenschap niets voor haar kan doen, wat zou die simpele monnik dan wel kunnen betekenen?” Maar omdat ik haar zo zag lijden en huilen, besloot ik om haar een plezier te doen en ik zei tegen haar: “Goed, ik ga er naartoe. Niet omdat ik er in geloof, maar ik wil er op gokken, zoals bij de Staatsloterij.” Terstond vertrok ik, en nog die avond kwam ik aan in San Giovanni Rotondo.
De volgende morgen, nadat ik de lange Mis had bijgewoond, ging ik in de rij staan om te gaan biechten. Toen het mijn beurt was knielde ik niet, maar in plaats daarvan bleef ik rechtop staan vlakbij pater Pio en ik vroeg hem of ik hem even kon spreken. Pater Pio antwoordde op harde toon: “Jonge man, ik ga mijn tijd niet aan u verspillen. Wat komt u hier doen? Wilt u het er op gokken, zoals bij de Staatsloterij? Als u wilt biechten, dan wil ik dat u knielt. En anders kunt u vertrekken, zodat de andere mensen die aan het wachten zijn kunnen gaan biechten.”
Geheel verbijsterd omdat hij de uitdrukking gebruikte die ik ook had gebruikt, en volledig door elkaar geschud door de hardheid van zijn stem, viel ik bijna geheel automatisch op de knieën, maar zonder veel overtuiging. Ik was er in het geheel niet op voorbereid om een biecht te spreken. Ik was niet in staat om een woord uit te brengen, en in het geheel niet bij machte om me een zonde te herinneren, want ik had totaal geen zondebesef. Echter, nog nauwelijks had ik geknield of pater Pio veranderde geheel van toon. Hij werd heel zachtaardig en vaderlijk. Hij wist in de vorm van vragen beetje bij beetje al mijn zonden uit mijn verleden bij mij naar boven te halen en ze aan mij te openbaren, en het waren er velen. Ik luisterde met gebogen hoofd naar elk van zijn vragen, en elk ervan beantwoordde ik met “ja”. Ik was tegelijkertijd stomverbaasd en geheel van de kaart, en als aan de grond genageld.
Aan het eind vroeg pater Pio mij: “Zijn er nog andere zonden die je zou willen biechten?”, en ik antwoordde hem: “Nee.” Omdat hij al mijn zonden genoemd had, was ik ervan overtuigd dat hij mijn leven volkomen kende, en dat ik dus geen andere materie meer had om te biechten. “Schaam je je niet?” vroeg hij met een onvoorspelbare hardheid. “En die jonge vrouw die je naar Amerika hebt laten vetrekken een tijdje geleden? Zij heeft een zoon gebaard en dat is jouw zoon. En jij ongelukkige, jij hebt moeder en zoon verlaten.” Alles wat hij zei klopte en ik was niet in staat om te antwoorden. Ik barstte daarentegen in huilen uit. Ik was totaal verpletterd. Terwijl ik mijn hoofd in mijn handen had begraven en helemaal voorovergebogen over de bidstoel leunde, voelde ik hoe pater Pio zijn handen zachtjes op mijn schouders liet rusten, en hoe hij zachtjes in mijn oor fluisterde, terwijl hij huilde: “Mijn kind, ik heb je vrijgekocht met mijn bloed.”
Toen ik deze woorden hoorde leek het wel of een mes mijn hart doorstak. Nog geheel in tranen hief ik mijn hoofd op en herhaalde steeds: “Vader, pardon, pardon, ik heb zo een spijt.” De Padre had zijn arm om mijn nek geslagen, en vervolgens trok hij mij zachtjes tegen zich aan en hij begon samen met mij te huilen. Een diepe, zachte vrede vulde heel mijn wezen. En opeens veranderde mijn pijn in een onbeschrijfelijke vreugde, en ik zei tegen hem: “Padre, ik ben geheel de uwe. Doe met mij wat u wilt.” En hij zei zachtjes, terwijl hij zijn tranen droogde: “Help mij om de anderen te helpen.” En hij voegde eraan toe: “Doe uw vrouw de groeten van mij.”
Alberto Del Fante was niet meteen in staat om de diepgang te begrijpen van de woorden van pater Pio, die deze hem in het oor had gefluisterd tijdens de biecht: “Mijn kind, ik heb je vrijgekocht met mijn bloed.” Het is zeker dat het Jezus zelf was die tot Alberto Del Fante had gesproken via deze eenvoudige kapucijn. Alleen de Goddelijke Redder heeft Zijn Kostbaar Bloed vergoten, eens en voor altijd, voor allen, voor de vergeving van hun zonden. En het is alleen Jezus zelf die Zijn oneindige schatten aan genaden aanbiedt in het Sacrament van de Biecht via de priester. In dit geval kunnen we deze woorden ook aan pater Pio toeschrijven omdat hij vanwege zijn wonden en stigmata direct deelnam aan het lijden van Christus. Feitelijk heeft ook hij zijn bloed vergoten voor de bekering van Alberto Del Fante, alsook voor zijn veertienmiljoen andere geestelijke kinderen.
Gebed
“Jezus, zoals bij de Samaritaanse vrouw sluit jij niet je ogen voor onze zonden, alsof ze niet bestaan. In het heldere, zachte Licht van jouw Barmhartigheid laat je ze oplichten en leidt je ons naar ‘een droefheid in de Heilige Geest, waardoor we oprecht berouw krijgen’ (2 Kor 7, 9). Jij droomt ervan om ons te bevrijden van het juk van onze zonden die we niet gebiecht hebben, waardoor we verstoken blijven van jouw hemelse vrede. Wat je hebt gedaan voor Alberto, 0 Jezus, doe dat ook voor mij, doe dat voor iedereen, voor ons zondaars die we allen zijn.”