Boodschap van 25 december 1999
“Lieve kinderen, dit is een tijd van genade. Mijn lieve kinderen, vandaag, met de kleine Jezus in mijn armen, geef ik jullie op een bijzondere wijze de gelegenheid te kiezen voor vrede. Door jullie ja’ voor de vrede en jullie keuze vóór God, opent zich een nieuwe mogelijkheid voor vrede. Alleen zo, mijn lieve kinderen, zal deze nieuwe eeuw voor jullie een tijd van vrede en welbevinden zijn. Geef daarom aan de pasgeboren Jezus de eerste plaats in je leven en Hij zal jullie leiden op de weg van het heil…”
6. KINDJE JEZUS, MIJN GOD, MIJN KIND (1)
Aan het begin van het jaar 2000 was ik in Denver (Verenigde Staten). Tijdens een mariale bijeenkomst vroeg ik de aanwezigen om enkele minuten stilte in acht te nemen, waarbij ik ieder persoonlijk uitnodigde, om het Kind Jezus, dat Maria hen wilde aanreiken, in de armen te nemen. Het was de bedoeling, dat de aanwezigen hun hart zouden openen voor het Kind Jezus, en meer nog: dat zij zich in stilte Zijn lichaampje liggend in de armen en tegen het hart gedrukt, zouden voorstellen, om Het zo hun liefde te betonen.
(1) Toewijding aan het Kind Jezus:
“Kindje Jezus, God-Kind, jij bent gekomen voor ons, zo klein, zo zwak, zo arm, zo kwetsbaar. Ik geef je de angsten van mijn kwetsbaarheid en mijn zwakheid, mijn kleinheid en mijn armoede. Alles wat ik ben leg ik in jouw onschuldig en zuiver Hart. Ja, ik wijd me aan jou toe, Kind Jezus. Koning van Liefde, ik wijd me toe aan jouw onschuld en zuiverheid. Ja, jij bent de ware Liefde. de ware Schoonheid. Jij bent Degene die ons nergens van verdenkt. De onschuld van jouw blik zal ons redden. Kind Jezus, red mij door jouw onschuld. Amen.”
(Imprimatur Mgr. Saint Macary, Rennes, op 23-02-2002) Gemeenschap van de Zaligsprekingen te Saint-Broladre, Frankrijk.
Valérie, een vrouw van negenenveertig jaar, vertelt haar ervaring:
“Toen Zuster Emmanuel in onze parochie was, sprak ze over Christus en de manier waarop we Hem als kind kunnen ontvangen. Het was voor mij helemaal nieuw, want ik heb me Christus altijd enkel als volwassene voorgesteld. Ook stelde ik me Hem voor als gekruisigd aan het kruis. De zuster nodigde de aanwezigen uit om de ogen te sluiten, en in gedachte het Kind Jezus tegen het hart te drukken en ertegen te spreken. De aanwezigen waren diep ontroerd door deze ervaring.
Toen ik zestien was, was ik zwanger. Omdat ik het kind niet wilde houden liet ik het na de geboorte adopteren. Enkele jaren later ben ik getrouwd, maar ik heb nooit meer kinderen kunnen krijgen. Mijn zoon was mijn enige kind en ik had hem in de steek gelaten. Sinds die dag was mijn leven één groot gat, ik voelde een grote leegte in mijn hart. Ik ben altijd een diepe innerlijke pijn blijven ervaren.
Het volgende gebeurde, toen ik deed wat de zuster ons vroeg. Toen ik het Kind Jezus vasthield, voelde Hij echt als een kind. Jezus hing niet meer aan het kruis, maar Hij lag in mijn armen. Ik was verbonden met Hem zoals een moeder die haar kind in haar armen houdt. Vervolgens ervoer ik, toen ik Hem vasthield, nog iets anders. Plotseling voelde ik het gewicht van Zijn lichaampje. Hij liet zich echt dragen en mijn adem stokte. Ik kon nog enkel aanbidden, zonder woorden. Maar dat was niet alles.
Terwijl ik het Kind Jezus vasthield, voelde ik het gemis van mijn eigen zoon en de pijn ervan. Toen ik deze pijn voelde, begon ik te huilen. Ik voelde dus ook daadwerkelijk het lichaam van mijn zoon Pierre, die ik maar twee maal in mijn armen had gehouden, toen hij een kleine baby was.
Het was een grote bevrijding voor mij: ik ervoer een diepe genezing. Het was de genezing van die leegte. Jezus had deze leegte gevuld.
Ik wil u ook zeggen, dat mijn zoon en ik elkaar hebben teruggevonden toen hij negentien jaar was. Hij is nu drieëndertig en hij heeft problemen vanwege het feit dat hij in de steek is gelaten. De zuster bracht naar voren, wat het voor een baby moet betekenen om nooit te zijn gedragen en zachtjes in de armen te zijn gewiegd. In gedachte wiegde ik het Kind Jezus en ook mijn eigen kind. Ik kreeg de indruk dat de innerlijke genezing die zich bij mij voltrok, zich ook voltrok bij mij zoon Pierre.
Na deze gebedsdag belde ik mijn zoon op en vertelde hem wat er was gebeurd toen ik het Kind Jezus in mijn armen hield. Hij luisterde naar mij in stilte. Aan het eind zei hij enkel het volgende: “Mama, ik hou van je.” Dat was echt een innerlijke genezing, want dat had hij nog nooit tegen me gezegd.
Heel wat jaren bad ik elke dag de hele rozenkrans. Daarna ben ik daarmee gestopt. Ik ben er nu weer mee begonnen, zoals eerst. Door de manier waarop Maria me daarbij inspireert en door de manier waarop zij tijdens het bidden van de mysteries tot mijn hart spreekt, ervaar ik alles wat zij zelf bij deze mysteries heeft ervaren; het gebeurt nu ook in mij. Zij zet haar werk van genezing voort. Ik weet dat God via Maria werkzaam is in ons leven. Ik ben haar zo dankbaar. Het is zo een ongelofelijke genezing om Jezus als kind te ontvangen.”
Een jaar later sprak ik Valerie opnieuw. Ze was volkomen opengebloeid. Het Kind Jezus had de sluier van verdriet in haar hart weggenomen en had haar haar identiteit als vrouw teruggegeven en haar waardigheid als moeder.
Ik zag mijn kansen verminderen
Een ander keer toen ik het Kind Jezus presenteerde aan een grote groep pelgrims, kwam er een vrouw naar mij toe, in tranen. Zij kon van emotie bijna niet spreken, maar zij slaagde er toch in het volgende getuigenis te geven:
“Ik ben over de zestig. Ik ben jong getrouwd, maar ik heb nooit kinderen kunnen krijgen en dat heeft heel mijn leven vergald. Mijn man wilde geen kinderen adopteren. Ik hoopte tegen alle hoop in, maar jaar na jaar zag ik mijn kansen verminderen en vervolgens verdwijnen. Ja zuster, u kunt zich mijn lijden nauwelijks voorstellen. Maar nu… ( haar stem stokt, ze heeft tijd nodig om te ademen en om zich uit te kunnen drukken), nu heb ik mijn kind ontvangen. En geloof me, ik zal er goed voor zorgen.”
Deze vrouw heeft de boodschap begrepen en haar onmiddellijk in praktijk gebracht. Het Kind Jezus heeft haar lijden gebruikt, om een kleine kribbe diep in haar hart te plaatsen en er zelf met blijdschap neer te strijken.
Het verborgen Kind van Medjugorje wil verblijf bij ons nemen, Het zoekt kleine kribben om in te rusten. Maar zoals in Betlehem, is Hij zo weinig welkom. We hebben geen tijd, we geven Hem geen ruimte. En toch is dat echt niet zo moeilijk. Een handjevol stro, wat sprietjes, is voor Hem voldoende om bij ons te kunnen rusten. Hij kijkt uit naar meer verblijfplaatsen. Daarvoor is Hij op zoek naar elk hart en elke familie. Hij droomt ervan zich in elke uithoek van de aarde te kunnen vestigen, zelfs in de meest verwerpelijke, omdat Hij brandt van verlangen om er Zijn heil en liefde te verspreiden. Hoe zou de Redder zelf niet branden van verlangen om te redden? Ieder zijn passie!
Het kind en een professor van de universiteit
De kinderlijke manier van doen van Jezus is soms verrassend. Hier een voorbeeld daarvan:
Een priester die op doortocht was in Medjugorje, vertelde dat het Kind Jezus het laatste was waar hij zich om bekommerde. Als briljante professor van de universiteit, had hij belangrijker dingen aan zijn hoofd. Toen hij echter tijdens een van onze bijeenkomsten werd uitgenodigd ‘het Kind Jezus in zijn armen te nemen’, had hij een bijzondere ervaring:
“Na het Kindje Jezus op denkbeeldige wijze in mijn armen te hebben genomen, was ik van mijn stuk gebracht, ja, zelfs in verlegenheid gebracht. Ik vroeg mij af wat ik ermee aan moest. Ik voelde me echt ongemakkelijk, ik wist niet hoe ik er vanaf moest komen. Na enkele minuten onzinnige innerlijke strijd, voelde ik hoe een klein handje m’n nek streelde. Ik draaide me om: niemand. Ik begreep meteen wat er aan de hand was, want op hetzelfde ogenblik begon mijn hart te smelten. Er kwam een golf van tederheid over mij heen, die ik nog nooit had ervaren. Het gebaar van het kleintje duurde slechts enkele seconden, maar het betekende een ommekeer voor mij. Ik ben niet meer dezelfde. Het Kind Jezus is altijd bij mij. Hij doet mij smelten. En om eerlijk te zijn, ik had het hard nodig!”
Een therapeut die geen benul heeft van ziekten
De therapie van het Kind Jezus heeft een groot voordeel: zij werkt zonder dat je er erg in hebt, spelenderwijs. Als je ergens aan lijdt en besluit om een arts te raadplegen, dan moet je een afspraak maken en soms lang wachten voordat je aan de beurt bent, je moet je ziekte zo goed mogelijk uitleggen, jezelf laten doorlichten, bepaalde onderzoeken laten doen, geld uitgeven, medicijnen innemen, de bijwerkingen voor lief nemen en dan maar hopen dat het ook nog helpt…
Met het Kind Jezus verloopt dit proces heel anders. Hij laat zich door ons vertrouwensvol omhelzen, zonder dat Hij ook maar enig benul heeft van onze ziekten. Hij is te klein om zich van het kwaad bewust te zijn. Door dit onvoorwaardelijk vertrouwen, welt in het diepst van ons wezen de onvermoede gave op om lief te hebben. Het kind wekt in ons een diepe tederheid en brengt het beste in ons naar boven en geneest ons door zijn aanwezigheid op zich.
Ook speelt Hij met ons. Omdat Hij nog niet kan praten, communiceert Hij met ons via spel. Hoeveel barrières en blokkades zullen hierdoor verdwijnen, hoeveel stenen zullen hierdoor bij onze graven worden weggerold. Als de hardheid van het bestaan ons hart op verstikkende wijze beklemt, wat een bevrijding is het dan om met het Kind Jezus om niets te kunnen lachen.
Toen het verborgen Kind van Medjugorje zich aan de zes zieners toonde, speelde Hij met hen. Marija vertelt dat Hij naar hen lachte en verstoppertje met hen speelde achter de sluier van Zijn moeder. “We waren gespannen, star en angstig, zegt ze. Hij wilde ons op ons gemak stellen.” De zieners hadden nooit gedacht dat God zo eenvoudig, zo gemakkelijk toegankelijk kon zijn. Vicka vertelt dat Hij soms met Kerstmis Zijn oogjes opendeed en zich over elke aanwezige persoon verwonderde, alsof Hij de wereld aan het ontdekken was, Hij, de Schepper van alle dingen.
Moeder Yvonne-Aimée de Malestroit vertelt, dat toen zij op een avond in haar cel aankwam, zij het Kind Jezus aantrof op haar bed, terwijl Hij met een van haar sjaals aan het spelen was die Hij uit haar kast had gepikt en haar daarbij ondeugende aankeek. Dit tafereel heeft geen woorden nodig. In enkele seconden had het Kind Jezus het hart genezen van deze zuster, dat pijnlijk was getroffen door enkele aanvallen van de Tegenstander. Weg was de bedruktheid van haar ziel. De beklemming rondom haar hart was in één keer in rook opgegaan. Met één glimlach had het Kind Jezus haar innerlijke duisternis verdreven en haar de smaak voor de hemel teruggegeven.
Dat is onze leider. Zijn wij tevreden over onze politieke leiders, onze presidenten, onze magistraten en onze bazen, of over wie dan ook die meent de wereld te besturen? Het schijnt van niet… Maar dat is van geen belang. Wij hebben onze Koning-Herder, het Kind Jezus, die ons door de Gospa wordt geschonken. Zijn gezicht verschijnt niet op televisieschermen, Zijn stem is niet te horen op CD’s, Hij rijdt niet in een limousine door de straten van de grote steden, Hij staat niet op de voorpagina’s van de kranten. Maar aan degenen die Hem in hun leven de eerste plaats willen geven, wordt door zijn Moeder beloofd, dat Hij hen zal leiden op de weg van het eeuwig heil. Deze stap wordt gezet zonder publiciteit, in het verborgene van ieders hart, maar wij zullen daar niet bij verdwalen, want Jezus is de enige leider, die Zijn bloed voor ons heeft vergoten en die altijd Zijn beloften nakomt.
Op de homepage – en ook hier – zullen een aantal teksten worden gepubliceerd
uit het prachtige boek “Het Verborgen Kind van Medjugorje”
van Zuster Emmanuel Maillard.
Ik kan niet anders zeggen dan dat dit boek mijn leven aan het veranderen is.
Ik zou de aanschaf van dit boek (slechts €12,-) dan ook van harte willen aanbevelen.