Boodschap van 25 april 1997
“… Uit liefde zendt God mij naar jullie, opdat ik jullie zou kunnen helpen in te zien dat er zonder Hem geen toekomst, geen vreugde en vooral geen eeuwig heil bestaat. Lieve kinderen, ik nodig jullie uit de zonden achterwege te laten en elk moment je toevlucht te nemen tot het gebed, om in het gebed de betekenis van je leven te verstaan…”
9. Slavko, woorden van wijsheid
“Lieve kinderen, vandaag, nu de hemel jullie op bijzondere wijze nabij is, roep ik jullie op tot gebed, zodat je door het gebed God de eerste plaats kunt geven. Mijn lieve kinderen, vandaag ben ik dichtbij jullie en ik zegen iedereen met mijn moederlijke zegen, zodat jullie kracht en liefde hebben voor alle mensen die jullie tijdens je aardse leven ontmoeten en zodat jullie Gods Liefde kunnen doorgeven. lk verheug mij met jullie en wil jullie zeggen, dat jullie broeder Slavko in de hemel geboren is en voor jullie een voorspreker is. Dank dat jullie mijn oproep aanvaarden.”
(25 november 2000)
Kent u deze man, over wie de Gospa ten overstaan van de hele wereld deze krasse taal heeft gesproken? Met deze boodschap heeft de Gospa haar apostel willen eren. Heeft pater Slavko niet met onvermoeibare ijver van haar getuigd? Heeft Jezus niet gezegd: “Ieder die Mij bij de mensen belijdt, hem zal de Mensenzoon als de zijne erkennen bij Gods engelen”? (Lucas 12, 8-9)
De dag na zijn overlijden viel op een 25e van de maand, de dag waarop de heilige Maagd haar boodschap geeft. Ik zal nooit het moment vergeten waarop we met de kleine groep vertalers de boodschap lazen die Marija had ontvangen, voordat die de wereld zou rondgaan. De ogen van Marija stonden rood van de tranen, maar ze lachte en herhaalde: Slavko u nebo! Slavko u nebo! (“Slavko is in de hemel”). Met uitzondering van Johannes Paulus II, heeft de Gospa nooit iemand in haar boodschappen genoemd, haar zoon Slavko noemde ze echter wél. Slechts weinig overledenen hadden het voorrecht om hun geboorte in de hemel op dergelijke wijze aangekondigd te zien, als een soort geboortekaartje dat binnen enkele uren miljoenen vrienden bereikte.
Je energie sparen?
Ik zou met u de volgende uitspraken willen delen van pater Slavko, die zo goed zijn persoonlijkheid, zijn vastberadenheid en zijn gevoel voor humor weergeven.
In 1987 maakte onze vriendin Kate aanstalten om met pater Slavko de trap van de pastorie op te gaan, toen hij stopte om voor enkele ogenblikken te luisteren naar een paar oude, gezette Amerikaanse dames, die aan de voet van de trap aan het kletsen waren. Hij keek geamuseerd en hij vroeg aan Kate of ze had gehoord waarover deze vrouwen spraken.
– Nee, pater, ik heb er niet op gelet, antwoordde ze.
– Wel, ieder van hen deed uit de doeken hoe ze het best haar energie kon sparen. De één deed de was op een bepaalde wijze, om zoveel en zoveel van haar energie te sparen. Een ander kookte op een speciale manier, een derde deed haar boodschappen zus en zo, enz. Het ging erom wie de beste manier had gevonden om zo weinig mogelijk energie te hoeven verbruiken.
Vervolgens voegde hij er met een guitig lachje aan toe: Ik vraag me af wat ze met al die energie zullen doen wanneer ze in hun kist zullen liggen?! Weet je, als ik gestorven ben. dan mogen ze mij helemaal uitknijpen en uitwringen (hier gebaarde hij wat hij zei), en ik hoop dat niemand ook maar een druppel energie uit mij weet te krijgen.
Hij ging de trap op met vier treden tegelijk, draaide zich om en zei:
– En hoe zit dat met jou?
Dat is een belangrijke vraag voor ieder van ons.
Een beetje humor
Pater Slavko was een kampioen in het vasten. Niemand in het dorp heeft zoveel gevast als hij, noch de anderen zoveel geholpen bij het vasten. Ikzelf was door de nasleep van een ernstige vorm van geelzucht niet in staat om te vasten. Na zeven jaar in Medjugorje gewoond te hebben en na veel mislukte pogingen, heb ik me tot de Gospa gericht:
– Majko, je zendt mij de wereld in om jouw boodschappen te verspreiden en je geeft me niet de genade om te vasten? Hoe kan ik met jouw kinderen over het vasten spreken als ik het vasten zelf niet beleef? Ik wil niet hypocriet zijn. Als je wilt dat ik jouw apostel ben, dan moet je me die genade geven.
Ze reageerde snel en op een vrijdag in november ontving ik de genade om te vasten. Geen enkel negatief lichamelijk gevolg stond mijn vasten op water en brood nog in de weg. De strijd was eindelijk gewonnen.
In mijn naïviteit uitte ik een maand later mijn vreugde bij pater Slavko:
– Pater, pater, weet u wat? Ik heb de genade ontvangen om te vasten, eindelijk, ik kan vasten.
Hij keek me aan over zijn brilglazen heen, en zei:
– Zuster Emmanuel! Als de Gospa iets vraagt, dan wacht jij dus eerst op de genade om het te kunnen doen, voordat je het werkelijk doet?? Tssss!!
Ik slikte even, om die les in ‘Slavkaanse’ spiritualiteit zo snel mogelijk te verteren, maar ik kon het niet laten mezelf toch wat te rechtvaardigen:
– Ik heb het zeven jaar echt geprobeerd. Maar elke keer als ik vastte, lieten mijn krachten me in de steek. Of ik nu ging liggen of zitten, ik kon me niet overeind houden. Ik kon zelfs niet ademen, ik kon niet meer praten.
De ogen van pater Slavko begonnen guitig te glinsteren en hij riep vrolijk uit:
– Je kon niet meer praten? Maar dat is interessant. Je brengt me op een goed idee. Ik zal veel echtgenoten de raad geven om hun vrouw te laten vasten, dan zal er meer vrede in de huizen zijn.
En we schaterden van het lachen…
Weet je hoe je de vrede verliest?
Tijdens zijn laatste bezoek aan de Cenacolo-gemeenschap sprak pater Slavko tot de jonge ex-drugsverslaafden, die hij beschouwde als zijn geestelijke kinderen. Hij gaf hen het beste van zichzelf. Al die jongens hadden enorm geleden onder een gebrek aan vrede in hun familie.
– Weten jullie hoe je de vrede verliest? Dat gebeurt als je nog maar naar één aspect van een persoon kijkt – een aspect dat je tegenstaat – zonder naar de persoon in zijn geheel te kijken. Je ziet bij die persoon nog alleen maar dat ene betreffende punt en er begint kritiek in je hart te groeien. Je vergeet alle andere aspecten van die persoon. Je wordt blind doordat je je fixeert op dat ene punt dat je stoort, ook al is dat mankement, of die verkeerde gewoonte, of die en die zonde inderdaad reëel. Door je te fixeren op dat ene punt, zie je de schoonheid van die persoon niet meer, al het moois dat hij heeft gedaan en heeft gegeven, al hetgeen waarvoor hij heeft geleden, enz. Je krijgt een beperkte en geheel vertekende visie op de ander, omdat dat ene kleine aspect je gevangen houdt. Je kunt niet meer dankbaar zijn. En zonder dankbaarheid kunnen we geen vrede hebben, want de dankbaarheid baant de weg voor vrede. Als iemand bij jullie komt en jullie tonen hem louter je dankbaarheid en prijzen hem om hetgeen hij gedaan heeft en om zijn inzet, dan zal het hem moeilijk vallen om zijn wrok jegens jullie te blijven koesteren vanwege kleine dingen. Jullie zullen dan al de weg hebben vrijgemaakt voor vrede en verzoening. Onze relaties worden zo gemakkelijk verstoord door een onhebbelijkheid van de ander die ons als onoverkomelijk toeschijnt. En waarom kunnen we ons daar niet overheen zetten? Omdat onze visie, onze blik beperkt is geworden. Als dat het geval is, zeg dan: “0 jee, ik ben de vrede aan het verstoren.”
We moeten een fundamentele beslissing nemen: beslissen om altijd dankbaar te zijn en om met een erkentelijke blik naar de ander te kijken vanwege wat hij voor ons doet en vanwege wat God voor ons doet doorheen de ander.
Erger ik me vandaag omdat het regent?
Bogu hvala (“Dank aan God”), de regen van vandaag gooit m’n plannen in de war. Maar misschien stuurt God de regen omdat we ook de volgende zomer moeten eten en de grond daarvoor moet worden klaargemaakt. Ik moet mijn visie verruimen en vol dankbaarheid zijn. Als ik dankbaar ben, zal ik de vrede altijd terugvinden.
Pater Slavko sprak niet op theoretische wijze. Hij onderwees wat hij in zijn eigen leven uit eigen ervaring had geleerd, doorheen zijn eigen geestelijke strijd.
Meerdere zonsondergangen
De Heer heeft mij een opmerkelijk teken gegeven. Aan het eind van het jaar 2000, toen het einde van het Grote Jubileum in zicht kwam, besloot ik om pater Slavko op te zoeken, met de intentie om elkaar wederzijds vergeving te schenken voor alle kleine wrijvingen en misverstanden die onze vriendschap hadden kunnen bezoedelen, en om zo volledig te kunnen profiteren van de barmhartigheid die ons dit Jubileumjaar werd geschonken. Ik moest alleen nog een afspraak maken.
Wanneer een dergelijke beslissing eenmaal is genomen, moet je niet te lang wachten, maar de daad bij het woord voegen. Ik maakte echter de fout om er meerdere dagen overheen te laten gaan. Maar op een nacht ontving ik een innerlijk licht dat me van mijn stuk bracht: in een droom zat ik aan een grote tafel waar druk werd gepraat. Pater Slavko zat tegenover mij. Alle andere aanwezigen waren gewone mensen, maar hij viel erg op, want de uitdrukking van zijn gezicht was helemaal veranderd, helemaal doordrongen van een hemelse vreugde. Ik keek naar hem, gefascineerd door de schoonheid die hij uitstraalde en door de liefde die van hem uitging. Hij keek ook naar mij, alsof hij mij wilde laten delen in dat grote innerlijke geluk waardoor hij werd bezield. Toen ik wakker werd, was ik zo onder de indruk van dit korte tafereel uit de hemel, dat ik hardop begon te spreken in mijn kamer, en zei: “Zo zouden we altijd moeten zijn ten opzichte van elkaar.”
De volgende dag stierf pater Slavko.
Ik dank God dat Hij mijn voornemen heeft aanvaard en mij door dit teken de ‘gemiste’ afspraak heeft laten beleven als een voorsmaak van de hemelse barmhartigheid en glorie.
Sommige mensen zijn geneigd om te klagen over de leegte die pater Slavko in Medjugorje met zijn vertrek heeft achtergelaten en zeggen: “Het is te laat, ik heb de kans gemist om deze buitengewone priester te leren kennen”. Maar wat zou pater Slavko in zo’n situatie hebben gedaan? Zoals hij graag zei: “Ik heb een bijzondere genade ontvangen: als de dag voorbij is ben ik haar vergeten.”
Hij treurde niet om het verleden, hij had geen angst voor de toekomst, hij leefde in het heden.
Op een dag zei een pelgrim wat gedurfd tegen pater Salvko:
– Pater, u moet wat uitrusten.
Dit soort opmerkingen ergerde hem, en hij maakte dan een betekenisvol handgebaar en antwoordde: “In de hemel zal ik wel uitrusten.”
Nu vind ik het leuk om hem in de hemel wat te plagen en zeg ik soms: “Slavko, ben je werkelijk aan het uitrusten ?” Want hij is nog nooit zo actief geweest als na zijn dood. Nee, hij heeft Medjugorje niet verlaten, zijn deur staat voortaan altijd voor ons open, vierentwintig uur op vierentwintig uur. Geen lange wachtrijen meer. Degenen die in de hemel zijn bejegenen elke persoon alsof die alleen op de wereld is.
Hij leed in stilte
Waarom is zijn voorspraak zo krachtig? Waarom is hij na zijn dood zo snel naar de hemel gegaan?
Pater Slavko leed in stilte. Het gebeurde zelden dat hij er iets van liet merken, zelfs niet aan zijn meest intieme vrienden. De laatste tijd ging hij vaak op bezoek bij Marija, want dat deed hem goed. Marija kende van binnenuit de innerlijke verscheurdheid waaronder hij leed. Zich uiten bij Marija was voor hem als het neerleggen van zijn last aan de voeten van de Gospa en die toevertrouwen aan haar moederlijke zorgen.
Enkele maanden voordat hij naar de hemel ging, vertrouwde hij Denis Nolan tijdens een vriendschappelijk gesprek toe: “Ik ben als gekruisigd”.
En toch predikte hij tijdens zijn laatste levensdagen in Medjugorje onophoudelijk over de dankbaarheid tegenover God. De ochtend zelf voor zijn dood, toen hij zijn laatste mis vierde, zei hij tegen een groep Duitse pelgrims:
– We klagen altijd. We willen op een andere plaats zijn, in een andere tijd leven, bijvoorbeeld in de tijd van Jezus. Want dan hadden we Hem concreet en tastbaar kunnen liefhebben, aanraken, in Hem hebben kunnen geloven… Maar wees er maar zeker van, dat God voor ons het beste heeft gekozen en dat, indien een bepaalde tijd of plaats beter voor ons was geweest, Hij ons daar zeker had neergezet. Hij had het kunnen doen.
Op de homepage – en ook hier – zullen een aantal teksten worden gepubliceerd
uit het prachtige boek “Het Verborgen Kind van Medjugorje”
van Zuster Emmanuel Maillard.
Ik kan niet anders zeggen dan dat dit boek mijn leven aan het veranderen is.
Ik zou de aanschaf van dit boek (slechts €12,-) dan ook van harte willen aanbevelen.